Fifty-six.

24 dagen gaan voorbij zonder een teken van leven van Niall. Hij ademt, dat wel. Maar meer niet. Ik mis zijn lach, de speelse fonkeling in zijn ogen, zijn warmte en vooral zijn lippen. Geen dag ben ik van zijn zijde geweken, en zat, net als nu, naast zijn bed. Mijn tranen zijn inmiddels op. Maar dat betekent niet dat ik geen verdriet meer heb. Dat ik niet dagenlang wezenloos naar hem staar, in de hoop dat hij zijn ogen opent en me zal omhelzen. Dagenlang blijf ik tegen hem praten. Ik weet dat hij me kan horen. Ik weet dat hij mijn aanwezigheid voelt. Hij kan er alleen gewoon niet op reageren. Ik slik. Of hij wíl er niet op reageren. “Niall...” fluister ik zacht. “I know you can hear me. I know that you hate me. I hate myself too. If I was you, I would have killed me, not yourself.” Ik slik een brok in mijn keel weg. “I deserve it, not you.” Ik besef me dat ik eigenlijk alleen maar sorry heb gezegd in de laatste paar weken. Nooit heb ik over iets vrolijks gepraat. Misschien zou dat helpen? “So... Abby told me what was in the letter, and I’ve called Nando’s to ask if they would call a recept to you. They were going to look if it’s possible!” ik probeer enthousiast te klinken. “And Zayn is comforting Abby very well, so mayby they become more than just friends. I hope so. But I think you should be at their marriage. They would love to! And… I want to marry you. Not yet, but later. But how can I marry you when you’re like this? You can’t even say yes… So you have to wake up!” Ik voel me langzerhand wel een beetje raar dat ik tegen hem praat. Gelukkig ligt hij alleen op een kamer, anders was het echt lullig geweest. Dan gaat er een deur open.
“Hey Hazz...” groet Abby me. Ze pakt een stoel en komt naast me zitten terwijl ze haar hand op mijn rug legt. “How’s he doing?” vraagt ze terwijl ze een blik werpt op Niall. “Just the same as always...” zeg ik verdrietig. Ze zucht en verplaatst haar hand naar die van Niall. “He’s feeling a bit warmer.” zegt ze hoopvol. Al weten we beide dat het niet veel betekend. Ik leg mijn hand op zijn voorhoofd. “You’re right!” zeg ik ongelovend. Mijn hart begint sneller te kloppen. Hij voelt echt warmer. Zou hij...? “Niall?” vraag ik zacht terwijl ik zijn andere hand pak en er zachtjes in knijp. Hoopvol kijk ik hem aan. Op dat moment, dat moment waar ik zolang op heb gewacht, op dát moment voel ik hoe zijn vinger langs de mijne glijdt.