Hoofdstuk acht: You better run • 8.1

Hoofdstuk acht: You better run


Een aantal weken streken voorbij. Niall en Alexandra woonden nog steeds bij Louis. Voor hen was het zeer ongewoon om zolang op eenzelfde plek te blijven. Het meisje kon het gewoon niet over haar hart krijgen om de jongen nog eens achter te laten. En Niall.. Tja, hij had het gewoon naar zijn zin en zag niet echt gevaar aankomen. Kortom: ze hadden nog steeds niets gehoord van de vampierjager.
‘I knew I would find you here.’ Louis duwde een tak aan de kant die voor zijn hoofd hing zodat hij verder kon lopen. Met een liefdevolle glimlach op zijn lippen keek hij naar het bruinharige meisje dat op enkele meters van hem stond. Als mensen eens konden voelen hoeveel hij van haar hield… Er was een grote kans dat ze zoveel liefde niet eens zouden aankunnen in hun tengere lichamen.
‘Mooi gegokt,’ antwoordde Alexandra daarop. Hij kende haar echt veel te goed. Zo goed dat het haar soms zelfs irriteerde. Toch was het ook ontzettend lief omdat het liet zien dat hij wel echt om haar gaf. Natuurlijk was dat ook wederzijds.
Louis grijnsde lichtjes en overbrugde de laatste paar meters die er tussen hen in waren. Zijn handen belandden netjes op haar heupen waarna hij haar zachtjes achteruit duwde richting een boom. Haar rug drukte niet veel later tegen de brede boomstam aan.
‘I’ll always find you,’ mompelde hij zachtjes voordat hij zijn hoofd dichter bij dat van haar bracht. Zijn lippen raakten enkele seconden later haar rode lippen aan. Ze voelden zacht zoals ze dat altijd deden. Al gauw waren ze in een liefdevolle kus verwikkeld waar geen van beide een einde aan wou zien komen. Haar vingers baanden zich ondertussen een weg door zijn bruine haar. Zoals gewoonlijk stak het weer alle kanten uit, maar dat was één van de dingen die ze zo leuk aan hem vond.

Alexandra liet zijn lippen weer los, maar leunde met haar voorhoofd nog tegen dat van hem aan. Ze kon de glimlach op zijn lippen duidelijk zien en wou dat die nooit meer zou verdwijnen. Dat toonde tenminste aan dat hij gelukkig was.
‘Ben je daar zeker van?’ vroeg ze uitdagend aan hem, doelend op zijn vorige woorden. Ze was er zelf namelijk zeer goed in om zich te verbergen voor personen waardoor ze niet gevonden wou worden. Als ze dat niet wou, gebeurde dat ook niet.
‘Is dat een uitdaging Quade?’ Louis vergrootte de afstand tussen hen weer een beetje en keek haar vragend aan. Zulke dingen moest je bij hem dus niet flikken. Als hij zich wou bewijzen ging hij er ook echt voor. Zeker bij weddenschappen.
‘Misschien…’ antwoordde het meisje op haar beurt op een onschuldige toon. Vanonder haar lange, zwarte wimpers keek ze hem voorzichtig aan. Ze vond het leuk om dit soort spelletjes met hem te spelen. Meestal ging hij er ook gewoon in mee, en dat bleek nu ook weer gewoon het geval te zijn.
‘Je krijgt tien seconden,’ waren de woorden die hij uitsprak. Hij haalde zijn handen van haar heupen en zette nog enkele stappen achteruit. Alexandra aarzelde niet en flitste meteen weg. Die tien seconden voorsprong kon ze beter benuttigen aangezien hij snel genoeg achter haar aan zou komen. Natuurlijk zou ze hem niet laten winnen.