Hoofdstuk zeven: Sleepless night • 7.3

Uren streken langzaam voorbij. De maan die een hele nacht hoog aan de hemel had gestaan moest gedwongen weer plaats maken voor de zon. Iedere minuut stond die een minuscuul, klein stukje hoger aan de hemel.
Mensen hadden de gewoonte aangenomen om langzaam weer wakker te worden wanneer het gele stukje vrolijkheid zich weer liet zien. Alexandra en Niall waren echter nog maar een uurtje geleden in slaap gevallen. Het zag er ook niet naar uit dat ze snel weer wakker zouden worden.
Niall had het niet meer in zich kunnen opbrengen om terug naar zijn eigen kamer te wandelen. De witte dekens bedekten netjes zijn lichaam en beschermende hem tegen de kou. De kou die hij niet eens kon waarnemen. Waarschijnlijk kon hij zich niet eens herinneren hoe het voelde om het echt koud te hebben. Dat had hij een lange tijd geleden al moeten opgeven.
Ook Alexandra had zich niet meer verplaats en was in slaap gevallen in het raamkozijn. Ze had niet de ideale positie aangenomen om in te slapen, maar dat was op het moment wel het minst van haar zorgen. Er waren belangrijkere dingen die haar aandacht meer verdiende dan dat. Ze was al lang blij dat ze überhaupt nog in slaap had kunnen vallen.
Het enige geluid dat in de kamer waar te nemen was, was afkomstig van de blonde Ier die rustig lag te slapen in het bed. Af en toe ontsnapte er een klein zuchtje uit zijn mond. Een klein geluid dat verraadde dat hij heel wat zorgen aan zijn hoofd had. Zorgen die hij onmogelijk kon oplossen en die hem zo goed als zeker fataal zouden worden.
Ondertussen was er toch leven in het huis te bekennen. Louis had namelijk geen idee wat er allemaal aan de hand was en had dus ook bijzonder goed geslapen. Hij was al vroeg wakker geworden en kwam net zijn badkamer uitgelopen. Een goede douche was altijd welkom in ochtend bij hem.

Rustig floot hij één of ander deuntje van een liedje dat tegenwoordig werd plat gedraaid op de radio. Na een tijd werd je haast gedwongen om ermee in je hoofd te zitten, en dat was dus exact wat er bij Louis gebeurd was.
Sinds dat Alexandra weer terug was voelde hij zich een stuk vrolijker. Hij had niet de neiging om al zijn frustraties op onschuldige mensen uit te werken. Al was hij nog steeds geen fan van het soort. Het soort waarvan hij vroeger ook deel had uitgemaakt. Die tijd had hij echter al heel erg lang achter zich gelaten.
Met een handdoek veegde hij zijn bruine haar droog waardoor het op zijn gebruikelijke warrige manier ging zitten. Hij hoefde er hierna niet veel meer aan te doen omdat het naar zijn mening zo wel weer goed zat.
Zijn kleding bestond uit zowat al zijn handelsmerken. Een gestreept shirt met de kleuren wit en rood. Door het stof heen kon je toch nog steeds zien hoe gespierd de jongen wel niet was. Niet de persoon waarmee je problemen wou krijgen dus.
Zijn benen waren gehuld in een simpele jeans met daaronder een paar TOMS. Een horloge droeg hij nooit. Dat was nergens voor nodig. Waarom een horloge dragen als de tijd je niet meer in zijn macht had. Hij had alle tijd van de wereld.