Hoofdstuk veertien: Leprechaun & Kangaroo • 14.2

Niall keek het blonde meisje dat naast hem liep ongelovig aan. De woorden die hij zonet had gehoord waren echt moeilijk om te geloven.
‘Je hebt nog nooit echte sneeuw gezien?’ vroeg hij dan ook nog een keer aan haar. Het was best vreemd. In de UK viel het witte goedje met hopen naar beneden wanneer het winter was. Blijkbaar kenden ze dat fenomeen in Australië helemaal toch niet. Althans niet het deel waar Camille woonde.
‘Nope. Het sneeuwt nooit in Brisbane,’ antwoordde Camille op haar beurt. Lager dan 10°C ging het er niet, en dan was dat nog een uitzonderlijk, lage temperatuur. Al was dat natuurlijk het geval in heel Queensland.
‘Je weet echt niet wat je mist.’ Natuurlijk wist ze wel wat ze mistte. Ze had al vaak genoeg van mensen gehoord dat je veel leuke dingen kon doen in de sneeuw. En daarbij was het ook nog eens ontzettend mooi om te zien. Waarschijnlijk zou ze als een klein kind reageren mocht het nu spontaan gaan sneeuwen.
Het was prachtig om te zien hoe enthousiast kleine kinderen konden zijn om iets dat in enkele seconden weer weg kon smelten. Hun ogen glommen dan nog niet zo hard als de sterren die elke avond weer aan de hemel stonden.
‘In de winter kom je gewoon nog eens naar hier, dan laat ik je echte sneeuw zien,’ besloot Niall vrolijk waarna hij het rietje van zijn milkshake in zijn mond nam. Hij vond echt dat ze het een keer meegemaakt moest hebben. Iedereen moest een keer sneeuw hebben gezien in zijn leven naar zijn mening.
‘Deal Leprechaun,’ antwoordde Camille lachend. Ze had er helemaal geen problemen mee om nog eens terug naar Engeland te komen. In de tijd dat ze er nu al was had ze het echt al naar haar zin gehad. Dat had ze dan weer voor het grootste deel te danken aan de jongens, en ook aan Leonore. Ze waren echte vrienden van haar geworden.

‘Niall Horan?’ Een meisjesstem zorgde ervoor dat de twee stopten met wandelen. Camille kon nog net horen hoe Niall iets onverstaanbaars mompelde voordat hij zich naar de stem omdraaide. Waarschijnlijk weer een fan die hem aansprak.
‘Oké, mijn vermomming werkt dus niet,’ constateerde hij lachend. Het was duidelijk dat hij grappig probeerde te zijn tegenover het meisje. Zij lachte op haar beurt zachtjes en leek een beetje zenuwachtig te zijn. Dat was ook niet echt vreemd wanneer je opeens oog in oog stond met je idool.
‘Sorry, het was niet mijn bedoeling jullie te storen,’ verontschuldigde ze zich op een zachte toon. Dit was de eerste keer dat Camille in contact kwam met een fan die geen koffie over haar kleding wou morsen. Een heel stuk aangenamer dus.
‘Geeft niet hoor,’ antwoordde Niall glimlachend. Hij vond het wel leuk dat ze zo aardig was en niet de hele boel bij elkaar ging schreeuwen. Andere mensen zouden dat namelijk wel gaan doen waardoor er direct een hele zwerm meisjes zou komen aanlopen.
‘Zou ik dan misschien je handtekening mogen?’ Ze had inmiddels een pen en een klein notitieblokje tevoorschijn gehaald. Altijd handig om in je tas bij te houden.
‘Natuurlijk!’ Niall gaf met plezier een handtekening aan zulke leuke fans. Dat maakte zijn werk er alleen maar leuker op. Eigenlijk kon hij het niet eens als zijn werk beschouwen. Hij verdiende gewoon zijn geld met zijn favoriete hobby.