Thirty-two.

Zijn lippen waren ongelofelijk zacht. Zijn huid was warm. En zijn ogen kleurden helder groen. Ik ga helemaal op in het moment. Langzaam strijk ik over zijn wang. Een glimlach verschijnt op mijn gezicht. Kriebels verspreiden zich door mijn hele lichaam. Mijn hart klopt in mijn keel, maar ik ben niet zenuwachtig meer. Totaal niet juist. Dit voelt goed. Goed en vertrouwd. Zo vertrouwd dat ik vergeet dat we aangestaard worden, en dat het me even helemaal niet meer uitmaakt hoe het kan dat hij het wist. Dit is ons moment. Ik voel me de gelukkigste jongen op aarde.
“Eh.. guys?” onderbreekt Liam ons voorzichtig. Onze lippen laten elkaar los en we draaien onze hoofden tegelijk om. “I think we have to conintue our interview.” verklaart hij waarom hij ons moment onderbrak. Ik voel het bloed naar mijn hoofd stijgen. Ik was zo in het moment opgegaan dat ik alles om me heen vergat. “S-sorry...” stamel ik. De grijns van Liam wordt nog groter. Louis daarintegen lijkt het helemaal niet leuk te vinden. In zijn gezicht staan allerlei emoties tegelijk geschreven, en zijn houding straalt ook vanalles uit. Ik loop terug naar mijn plaats, net als Harry. Ik laat mijn blik nog even langs hem glijden. Hij staart voor zich uit met een enorme glimlach. Een warm gevoel loopt door mijn lichaam. “Well, that was pretty unexpected... So Narry Storan exists?” vraagt Samantha met een grijns. Mijn blik kruist die van Harry. We grijnzen naar elkaar, en knikken dan hevig. Ik heb me nog nooit zo gelukkig gevoelt!