~Hoofdstuk 6~

'Ik zal nog even kort samenvatten wat er van jullie verwacht wordt.' Ik sta in de spiegellift met Melinde en Jason op weg naar de onderste verdieping. Nadat we ons ontbijt op hadden, zijn we in de lift gestapt op weg naar het trainingscentrum. Daar zullen Melinde en Jason de komende drie dagen doorbrengen. 'Jullie oefenen vooral de onderdelen die jullie niet goed kunnen maar wel nodig hebben. Dus voor jou,' zeg ik terwijl ik Melinde aankijk, 'vooral de wapens. De meeste heb je geen tijd genoeg voor om goed te beheersen, dus kies iets makkelijks en lichts, zoals een katapult. En jij,' nu kijk ik Jason recht in zijn blauwe ogen aan, 'Leer om te stropen, koken en wat wel en niet eetbaar is. Jullie mogen de andere dingen ook wel doen, maar concentreer je vooral daarop.'
Nog nauwelijks ben ik uitgepraat of de lift gaat open. We stappen uit en staan in een mega grote grijze ruimte, zonder ramen. Aan de linkerkant staan allemaal plaatsen waar je met wapens kunt oefenen, zoals zwaardvechten en boogschieten. Voor ons staan de oefenplaatsen waar je onder andere kunt leren hoe je een vuur maakt. Ook kun je daar bijvoorbeeld leren koken, stropen en camoufleren. Aan onze rechterkant is een verhoging, waar allemaal fluwelen tafels en stoelen staan. Daar zitten de mentoren, belangrijke mensen van het Capitool en soms de Spelmaker.
Ik geef mijn pupillen een schouderklopje, wens ze succes en loop naar de Vipruimte. Ik zeg netjes gedag tegen de mentoren en neem een plaats vooraan. Nu zijn er hier alleen nog maar mentoren, vooral van District 1 en 2. Die hebben al zo vaak gewonnen dat ze een overvloed aan mentoren hebben. Ik haal mijn pen en kladblok tevoorschijn. Vandaag ben ik van plan om aantekeningen te maken en om zo een betere inschatting van de tributen te krijgen. Ik nestel me in mijn stoel en leg mijn kladblok en pen op tafel, want die heb ik nog niet nodig.
'Wilt u misschien wat drinken?' Een vrouw van een jaar of 25 staat naast me. Ze heeft zwart haar en een zwarte tuniek aan, wat aantoont dat ze een bediende is. 'Nee dankje, ik heb al gehad.' Ze draait zich om en loopt weg. 'Wacht even, doe mij bij nader inzien toch maar een breezer.' Ze keert zich naar mij en knikt, een teken dat ze het heeft begrepen. Blij met mijn besluit om toch wat te drinken, ook al is het negen uur 's ochtends, kijk ik weer naar de tributen. Ze zijn al druk bezig met trainen, ook Melinde en Jason.
Zo gaat de morgen voorbij, ik kijkend naar trainende tributen. Rond het middaguur krijgen we een geweldige lunch, met allemaal lekkere dingen waarvan ik geen idee heb wat het is. Ook vloeit de alcohol rijkelijk. Ik ben er dus ook niet helmaal bij als het opeens stil is in de Vipruimte, terwijl er normaal de hele tijd wordt gekakeld. Na een poosje begrijp ik eindelijk wat er gebeurd is, of eerder wie. De Spelmaker heeft entree gemaakt.
De Spelmaker is een man met blauwe ogen en met een slag in zijn blonde haar dat tot op zijn schouders komt. Hij heeft een gigantisch mooi pak aan, waarschijnlijk van een of andere super beroemde ontwerper. Hij draagt een gouden shiletje, dat ongelooflijk goed staat bij zijn jasje met gouden knoopjes en gouden randen. Zijn ringen echter zijn van zilver en ingelegd met diamanten. Ook zijn schoenen zijn van zilver en glimmen zo erg dat ze van een andere planeet lijken te komen.
Alle aanwezigen groeten hem als hij langs hen loopt. Wanneer hij vlak bij mij is, gaat er een soort schok door mij heen en denk ik opeens weer helder. En ik weet wat ik moet doen: "Project Butterfly" in gang zetten. Ik zet een glimlach op mijn gezicht en kijk hem aan wanneer hij langskomt. 'Zokady, hoe is het met U? Ik heb u al lang niet meer gesproken.' Hij kijkt me aan en neemt plaats op een fluwelen stoel vlak bij mij. ' Emily, is het niet? Ja, het gaat goed. Ik ben natuurlijk druk bezig, maar in grote lijnen is alles klaar. En hoe gaat het met jou? Genoten van de Openingspelen?' Hij lacht naar mij en ik weet dat ik het volgende zorgvuldig moet zeggen. Wat trouwens niet zo geweldig gaat, dankzij als die alcohol. Had ik maar naar Melinde moeten luisteren. 'Ik heb er erg van genoten, ook al hadden we dan wat probleempjes.'
Ik zie een vraagteken op zijn gezicht verschijnen en ga dus verder. 'Ik weet niet of u de kleding van mijn tributen heeft gezien, maar dat was niet zo geweldig. De stylisten hebben ze iets verschrikkelijks aan laten trekken, maar op het allerlaatste moment heb ik nog wat kunnen redden. Helaas heb ik de stylisten moeten ontslaan en moet ik nu dus zelf de kleding voor de interviews ontwerpen. Maar ik heb geen idee wat ik moet doen. Ik heb wel wat ideetjes, maar ik weet niet welke stoffen ik het best kan gebruiken.' Ik laat een pauze vallen en kijk hem aan, hij lacht nog steeds. Dan doe ik net alsof mij iets ongelooflijks te binnen schiet. 'Zou u mij niet kunnen helpen? U bent dé modeman van het Capitool!' Hij lacht. 'Ja, dat ben ik inderdaad en het zou mij een eer zijn om jou te mogen helpen. Wat zeg je ervan als we vanavond afspreken bij mij thuis? Ik neem aan dat je weet waar dat is?' Ja duh, wie weet dat nou niet. Zokady woont in een mega huis, midden in de stad. Het is net een paleis en hij houdt daar de grootste feestjes van heel Panem. Ik knik en hij staat op. 'Nou, dan zie ik je vanavond.' Zokady draait zich om en loopt weg.
Een glimlach verschijnt op mijn gezicht. Het is gelukt! Ik ben helemaal aan het genieten van deze kleine overwinning, als Chad naast me komt zitten. Snel haal ik de glimlach weer van mijn gezicht, hij mag hier niets van weten. 'Chad, ik schrik met dood!' Hij kijkt me serieus aan en vind het duidelijk niet grappig. 'Emily, wat ben je van plan?'