Hoofdstuk dertien: Phone Call • 13.2

Camille drukte met een diepe zucht op de rode knop van de draagbare telefoon. Enkele seconden nadat Louis had opgenomen was hij hem al naar haar komen brengen. Blijkbaar had ze haar gsm boven laten rondslingeren waardoor ze dus niet had kunnen opnemen. Haar moeder was dus genoodzaakt om op de gewone huistelefoon te bellen. Niet dat ze veel goed nieuws te melden had.
‘Gaat het?’ vroeg Louis bezorgd toen hij merkte dat ze had opgehangen. Naar zijn mening zag ze er nogal van slag uit en dat kon niet veel goeds betekenen. Hij had duidelijk kunnen horen dat het haar moeder aan de telefoon was, maar hij wist nog steeds niet wat er nu helemaal scheelde.
‘Zij zijn de rede dat je hier bent, is het niet?’ zei hij na een tijdje toen ze niet echt antwoord gaf. De puzzelstukjes vielen langzaam in elkaar en hij kon gewoon niets anders bedenken waardoor ze helemaal naar Engeland kwam. Dat hij dat niet eerder opgemerkt had… Voor een kort moment voelde hij zich echt een ontzettende idioot.
‘Mijn vader heeft mijn moeder bedrogen, ik moest gewoon even weg van al hun geruzie,’ antwoordde Camille zachtjes terwijl ze de telefoon op het tafelblad neerlegde. Louis was de eerste aan wie ze het vertelde. Waarschijnlijk had ze het al veel eerder moeten doen, gewoon omdat het goed voelde om dit bij iemand kwijt te kunnen. Ze wist wel dat hij een grappenmaker was, maar in dit soort situaties kon hij heel erg goed serieus zijn.
‘En blijkbaar is de situatie er nog niet echt beter op geworden,’ voegde ze er daarna nog aan toe. Ergens had ze gehoopt dat het inmiddels al een beetje beter zou gaan tussen hen, maar dat was dus helemaal niet het geval. Maar wat had ze ook verwacht? Zulke dingen loste je nu eenmaal niet in één, twee, drie op. Dat vergde veel tijd.

‘Het komt vast wel goed met hen,’ probeerde Louis haar een beetje gerust te stellen. Hij wist dat het niet gemakkelijk was omdat zijn eigen ouders ook gescheiden waren. Hij hoopte echt dat Camille niet hetzelfde als hem zou moeten meemaken.
‘Ik hoop het,’ verzuchtte het blonde meisje met wat moeite. Ze wou echt niet dat ze gingen scheiden. Dat wou waarschijnlijk zeggen dat ze tussen één van hen zou moeten kiezen. Dat kon ze niet en dat wou ze ook helemaal niet. Ze hield van haar beide ouders en zou nooit de één boven de ander verkiezen. Dat mochten ze haar niet aandoen.
‘Wat zeg je ervan als we de afwas gewoon laten staan en een spelletje zullen doen waarin ik je natuurlijk ga verslaan?’ vroeg Louis met een grijns op zijn gezicht. Hij had zijn woorden zorgvuldig uitgekozen zodat hij zeker een reactie zou opwekken. Eigenlijk wilde hij er gewoon voor zorgen dat ze haar gedachten even ergens anders op zou kunnen zetten waardoor ze weer wat vrolijker zou worden.
‘In your dreams Tomlinson,’ antwoordde Camille na een tijdje. Natuurlijk zou ze hem niet laten winnen, nooit. Ze vond het echt geweldig hoe hij er telkens weer in slaagde haar te laten lachen. Hij was de beste neef die ze zich had kunnen wensen.
‘Tja, daar win ik ook constant. Niks nieuws dus,’ antwoordde Louis op zijn beurt schouderophalend. Daarna volgde een klein lachje voordat hij opstond van zijn stoel. Hij had het gevoel dat hij haar wel weer zou kunnen laten lachen.