Hoofdstuk zeven: Sleepless night • 7.1

Hoofdstuk zeven: Sleepless night


Slapen was iets wat iedereen normaal gezien deed. Wanneer het buiten donker werd begonnen de meeste mensen automatisch moe te worden. Ze verlangden naar hun warme bed en de zachte dekens die hun lichamen zouden bedekken.
Op sommige momenten werd het fenomeen ook verstoord. Door dromen die niet echt plezierig waren, of door een teveel aan cafeïne dat nogal geliefd was onder de koffie drinkers. Er was ook nog een derde optie: gedachten die je niet met rust lieten waardoor je constant lag te piekeren.
Een diepe zucht ontsnapte uit Alexandra’s mond toen ze zich voor de zoveelste keer in haar bed omdraaide. Ze lag nu op haar rug en staarde naar het saaie plafond boven haar hoofd. Ze wist, dat als ze in slaap zou vallen, ze een droom over hém zou hebben. En dat was precies wat ze niet wilde.
Ze wilde dat hij haar met rust liet en gewoon een andere hobby ging zoeken. Op vampiers jagen vond ze namelijk niet echt geschikt als tijdverdrijf. Het verbaasde haar zelfs dat hij zulke jachten iedere keer weer wist te overleven. Zelf zou ze er niet eens aan beginnen als ze een mens mocht zijn. Het feit dat hij ook achter haar aanzat zorgde er alleen maar voor dat ze nog langer wakker bleef. Ze kon haar gedachten gewoon niet uitzetten.
Ergens had ze het vermoeden dat Louis niet zou stoppen met zoeken naar wat er met haar aan de hand was. Wie weet zou hij zich op een gegeven moment wel tot Niall wenden. Al zou hij van de blonde jongen niets te horen krijgen, daar was ze zeker van. Op dat vlak was hij erg goed in het houden van zijn mond. Ze vertrouwde hem er dan ook wel mee omdat hij eigenlijk met exact hetzelfde probleem zat.

Enkele minuten en zuchten later duwde Alexandra de dekens van haar lichaam af. Als ze nog veel langer zo zou moeten blijven liggen zou ze echt gek worden. Haar voeten raakten niet veel later de koude vloer, al voelde ze er zelf niet echt iets van.
Langzaam wandelde ze naar het raam in haar kamer toe en schoof daar de gordijnen aan de kant. Enkele minuscule lichtjes begroetten haar. Ze toonden aan dat er nog wel degelijk mensen wakker waren en dat ook nog een tijdje zouden blijven. De ronde maan aan de hemel was vannacht goed zichtbaar. De wolken hadden besloten om hem voor één keer niet te verbergen achter hun weelderige contouren.
Eigenlijk was de nacht gewoon prachtig. Toch waren er zoveel mensen die liever binnen bleven wanneer de zon werd vervangen door de maan. Iets wat Alexandra niet begreep. In het donker kon je zoveel doen…
Niemand die je lastig zou vallen of zou kunnen zien wat je aan het uitspoken bent. Het was gewoon perfect. Perfect voor een vampier om ongezien een slachtoffer te maken. Niemand die zou weten wie nu de uiteindelijke dader was.
Toch was de nacht ook gevaarlijk. Mensen konden je besluipen om je vervolgens in een simpele beweging te doden. Mensen waren blind en zagen nooit wat er in de donkere hoeken op hen zat te wachten. Ze zagen niet hoe ze bekeken werden om te beslissen of ze een goede prooi zouden zijn of niet.
Op dit moment zat Alexandra ook liever binnen. Ze wist namelijk niet of hij buiten op haar zat te wachten. Te wachten om haar eindelijk ten val te brengen. Iets waar hij zich al een eeuwigheid op verheugde.