~024

Iedreen verlaat de kamer onder een slechte smoes. Alsof ik het niet door heb. Maar ik vind het wel fijn, want ze staarden me net best wel aan. Deze jongens doen iets met me, vooral die blonde hunk. Nog steeds begrijp ik niet waarom hij me heeft geholpen. Waarom ik? Waar heb ik dit aan verdiend? Ik zou het hem wel willen vragen, maar durf niet nu Zayn erbij is. Ik eet mijn heerlijke lunch op -Harry kan echt goed koken!- en zet mijn bord op tafel. Toch voel ik me slecht. Ik ben dik, dat weet ik, dus waarom schrok ik dan zo onbezonnen dit eten naar binnen? Ik voel de calorieën optellen en het vet zich verzamelen. Een naar gevoel bekruipt me. Paniek. Wat als ze me laten stikken omdat ik dik en lelijk ben? Wat moet ik dan? Dan heb ik helemaal niemand meer! Dat kan ik niet laten gebeuren... Ik moet iets doen. “Are you okay?” vraagt Niall bezorgd. “Yes, I’m fine...” stamel ik. We zwijgen alledrie, tot we onderbroken worden door Zayn. “Ehm, I think I’m going to take a shower, okay?” zegt hij. Niall en ik knikken. Zayn loopt de kamer uit, en dan blijf ik achter met Niall. Aan de ene kant vind ik dat geweldig, maar mijn wangen gloeien en mijn handen zweten. Ik ben gevallen, voor Niall. Maar hij zou nooit op mij vallen. Ik ben dik, en lelijk. Ik ben het niet waard. Ik zucht. “You’re not okay.” zegt Niall zacht “I see it in your eyes.” Ik schrik. Ben ik zo makkelijk te lezen? “Niall?” vraag ik zenuwachtig. “Yeah?” hij kijkt me aan. Zijn oceaanblauwe ogen staren bezorgd naar mij. “Why?” weet ik uit te brengen. “Why what?” hij kijkt me niet begrijpend aan. Ik sla mijn ogen weg. Nog even en ik raak helemaal de weg kwijt, alleen door één paar heldere, prachtige blauwe ogen. “Why did you helped me?” vraag ik uiteindelijk. Hij zwijgt en staart voor zich uit. Ik kan zien dat hij aan het denken is. Zie je nou wel, hij weet het ook niet. Voor ik het weet sta ik straks weer op straat. “Look at yourself...” zegt hij uiteindelijk. Zie je wel. Hij vindt me lelijk. Lelijk en dik. “You need help! You’re such an amazing girl, and you don’t deserve it to be treated like this!” zijn ogen worden watering. Zei hij… zei hij nou net dat ik amazing was? Een warm gevoel verspreidt zich door mijn lichaam. “Do you really think I’m amazing?” ik durf het bijna niet te vragen. Zijn donkere blik veranderdt naar een fonkeling. Zijn mondhoeken krullen omhoog. Hij kijkt staat op en pakt een gitaar. Dan komt hij weer voor naast me zitten en begint te spelen.

You’re insecure, don’t know what for,
you’re turning heads when you walk trough the door,
don’t need make-up, to cover up,
being the way that you are is enough,

everyone else in the room can see it,
everyone else but you,

baby you light up my world like nobody else,
the way that you flip your hair gets me overwhelmed,
but when you smile at the ground it ain’t hard to tell,
you don’t know, you don’t know you’re beautiful,
if only you saw what I can see,
you’d understand why I want you so desperately,
right now I’m looking at you and I can’t believe,
you don’t know, you don’t know you’re beautiful,

that’s what makes you beautiful