3.5

Zuchtend liep ik van de jongens weg, die naar Ty aan het kijken waren. Hij was volgens mij zo bang, dat hij amper kon blijven zitten. Hij hield zich dan ook stevig vast aan het zadel en zat hobbelend op het paard. " Ik ga naar binnen. " De jongens mompelden iets, maar bleven naar Ty kijken. Ik trok de deur van het huis met een ruk open en deed hem ook weer met een klap dicht. Frustrerend trok ik mijn jas uit en ging aan de keuken tafel zitten. Mijn handen zette ik en mijn haren en wat gisteren was gebeurt bleef maar door mijn hoofd spoken. Alleen al hoe ze schreeuwde " ROT OP ! " Hoe luid en hoe ze het zei.. " Waarom werd ze ook al weer zo boos ? " Mompelde ik in mezelf. Ik moest moeite doen om mijn tranen tegen te houden. We waren net zulke goede vrienden, konden goed met elkaar over weg en dan gebeurt er dit. Allerlei dingen schoten door mijn gedachten. " Dit is mijn fout.. " Mompelde ik. Ik hoorde de deur open gaan en iemand hing zijn of haar jas op en trok haar schoenen uit. Een klap van het glas op het aanrecht schrok me op uit mijn gedachten, maar gaf er geen aandacht aan. Ik bleef gewoon dom zitten met mijn handen vast geklemd in mijn haar. " Het spijt me.. " Hoorde ik Amy zachtjes zeggen, blijkbaar was ze binnen gekomen nadat ze Ty had zien rijden en wij haar hadden genegeerd. Ik reageerde niet op haar en bleef gewoon zitten. Ik voelde haar ogen op mij prikken. Ik opende mijn ogen iets en keek door de spleetjes van mijn wimpers door, waar een paar voeten stonden. Ze stond blijkbaar dus gewoon tegen het aanrecht aangeleund. " Ik.. Het spijt me Liam, ik moet gewoon wennen aan dat jullie hier zijn na alles wat er gebeurt is, en dat jullie willen helpen en met Ty en alles wat er is bij gekomen en al het werk wat ik moet doen. " Ze praatte heel erg snel en ratelde alles achter elkaar door. Ik hief mijn hoofd op en keek haar aan, ik liep naar haar toe en sloeg mijn armen om haar heen en trok haar tegen me aan. Ze begon zachtjes te snikken en voelde haar schouders schokken. Ik liet haar maar even gaan, alle frustratie moet er toch een keer uit dacht ik. " Ik moet ook altijd huilen.. " Hoorde ik haar zachtjes mompelen, waardoor ik begon te glimlachen. Ze begon zelf ook te lachen, doordat ik merkte dat haar buik wat op en neer ging dat voelde ik. " Maakt niet uit Amy, je komt er wel uit en we helpen jou. " Zei ik tegen haar en wreef over haar schouders. Ze wist wat ik bedoelde, want ze knikte en maakte zich los uit mijn armen. Ze stond op om naar het aanrecht te lopen en een pak sap te pakken om wat drinken voor ons beide in te schenken. Blijkbaar had ze haar eigen drinken al op gedronken en pakte ze nu weer nieuwe. " Het spijt me dat ik tegen je schreeuwde.. " Hoorde ik haar fluisteren en ze keek naar beneden. Ik haalde mijn schouders op en zei; " Maakt niet uit iedereen heeft zo zijn momenten. " En ik keek haar aan. Ik pakte mijn drinken van de tafel en nam er een slok van en slikte het door. Blijkbaar was mijn keel heel erg droog geworden, door het praten en het denken, dus voelde dit verfrissend aan. Ik dronk mijn drinken op en klopte nog een keer op Amy's schouder. " Als er wat is, kom dan naar me toe. " Zei ik tegen haar, waarna ze gelijk knikte en ook haar drinken om dronk en samen liepen we naar buiten, richting de jongens.