Hoofdstuk dertien: Phone Call • 13.1

Hoofdstuk dertien: Phone Call


‘Dus, je hebt hem eigenlijk gewoon afgewezen?’ vroeg Louis met gefronste wenkbrauwen terwijl hij met zijn vork in haar richting priemde. Hij had de spaghetti in het bord voor zich voor een kort moment met rust gelaten. Eerlijk gezegd had hij dus helemaal niet verwacht dat ze dat zou doen. Hij dacht dat ze Zayn ook leuk vond.
‘Een soort van,’ antwoordde Camille zachtjes. Het woord “afgewezen” klonk zo hard, maar eigenlijk was dat exact wat ze gedaan had. Ze had hem aan het huilen gebracht en pijn gedaan. Die dingen waren echt nooit haar bedoeling geweest, maar het was de beste keuze. Ze kon hem beter gewoon als vriend houden in plaats van na een paar maanden een vriendje op afstand. Dat zou te moeilijk worden voor hen beide.
Louis liet zijn vork weer zakken en speelde wat met de sliertjes in zijn bord. Ze hadden een rode schijn door de tomatensaus die er overheen zat. Nog steeds probeerde hij het hele geval te snappen, maar dat leek niet echt te lukken.
‘Ik wil gewoon niet dat hele gedoe als ik weer naar huis ga,’ verklaarde Camille toen ze de niet-begrijpende blik in zijn ogen zag staan. Het was vandaag al zeker de derde keer dat ze dat had moeten uitleggen. Waarschijnlijk zou ze het nog wel een paar keer moeten doen als de andere jongens er ook achter zouden komen. Zeker Niall zou haar dan weer gaan ondervragen. Net zoals toen in de keuken.
‘Ik snap het wel. Ik vind het zelfs al moeilijk als ik naar het buitenland moet en Leonore een paar dagen moet achterlaten.’ Louis begreep maar al te goed wat ze bedoelde en moest haar dan ook ergens gelijk geven.
‘Hij huilde toen ik het zei…’ Camille liet haar eigen vork los en zuchtte een keer diep. Haar ogen keken voorzichtig naar de jongen tegenover haar die nog verbaasder dan eerst leek. Hij had duidelijk niet verwacht te horen dat Zayn zou huilen.

Louis strekte zijn arm uit en nam haar hand die op het tafelblad lag in die van hem. Zijn duim streek geruststellend over de rug van haar hand heen en een kleine glimlach sierde zijn gezicht. Het was hem wel duidelijk dat hij er op dit moment echt wel voor haar moest zijn. Ze had iemand nodig.
‘Hey, het komt allemaal wel goed,’ verzekerde hij haar ervan. Hij zou er wel persoonlijk voor zorgen dat ze een leuke tijd zou hebben in Engeland. Wat er ook allemaal aan de hand mocht zijn. Want het was overduidelijk dat Zayn niet het enige probleem was.
Camille glimlachte flauw en knikte lichtjes. Ze besefte nu nog maar eens dat ze zich echt ontzettend gelukkig mocht prijzen met Louis als neef. Hij drong zich niet op, maar was er daarentegen wel wanneer ze hem nodig had. Dat was ook één van de redenen waarom ze zo dol op hem was. Altijd al geweest.
‘Ik ga wel,’ mompelde Louis zuchtend toen na een tijdje de telefoon begon te rinkelen. Het gebeurde niet vaak dat er gewoon op de huistelefoon werd gebeld. Gewoon omdat hij vaak ergens anders was, en de meeste mensen belden hem gewoon op zijn gsm. Misschien was het wel weer iemand die hem iets wou verkopen ofzo.
Hij schoof zijn stoel achteruit en liet Camilles hand weer los. Hij baande zich snel een weg naar de woonkamer waar hij de telefoon zo snel mogelijk opnam.