Hoofdstuk zes: Keep a secret • 6.3

De grijze ogen die haar onophoudelijk aanstaarden droegen geen emotie met zich mee. Maar een blik van hem was niet nodig om te weten welk lot je te wachten stond. Een sadist was het. Iemand die het oersaai vond om zijn slachtoffers onmiddellijk uit hun lijden te verlossen. Nee, een spelletje kon zoveel interessanter zijn.
‘Wat wil je van me?’ haar stem klonk uiterst angstig en ieder levend wezen kon horen hoe haar ademhaling tekeer ging. Er waren niet veel dingen die haar tegenhielden, maar deze keer durfde ze geen centimeter van haar lichaam te bewegen.
Hetgeen dat daar voor zorgde was een zilveren mes dat hij rustig ronddraaide tussen zijn vingers. Het was vreemd dat hij zichzelf er niet mee sneed, maar het toonde ook aan dat hij duidelijk de controle over zijn spel had. Hij wist wat hij deed.
Zij wist echter niet dat het mes geen gevaar voor haar was. Dat was slechts een gedachtenspinsel dat zich in haar hoofd gevestigd had. Bang dat het metalen voorwerp zich genadeloos door haar borst heen zou boren wanneer ze zou proberen te vluchten. Bang dat haar eeuwige leven toch tot een einde zou komen.
‘Nu? Niets. Ik speel liever nog een beetje, als je begrijpt wat ik bedoel?’ Het topje van zijn wijsvinger gleed langzaam langs de scherpe kant van het mes. Desondanks het feit dat hij over de gevoelige huid van een mens beschikte, was er geen schade waarneembaar. Haar eigen ogen schoten voor een kort moment van het mes naar zijn gezicht en ook even snel weer terug.
‘Maar ik moet je natuurlijk wel terug kunnen vinden, en dat is wat ik nu ga regelen,’ vertelde hij op een nonchalante toon tegen het meisje. Hij klemde zijn hand nog wat steviger om het handvat van het mes en in enkele stappen stond hij voor haar.

Het deed pijn, en dat was vreemd. Ze had tot in detail gevoeld hoe het scherpe metaal zich een baan door haar huid had weten te werken. Haar shirt was op dezelfde plek gescheurd en begon donkere vlekken te bevatten. Haar bloed sijpelde zonder enige problemen uit de wonde die hij bij haar had aangebracht.
‘Je kan gaan, voor nu. Maar ik zal je vinden, let op mijn woorden.’ Hij grijnsde nog een laatste keer en draaide zich toen op de hakken van zijn schoenen om zodat hij weg kon wandelen. Ze had hem op dat moment kunnen aanvallen. Zijn hoofd van zijn romp scheiden, zijn hart uit zijn borstkas rukken. Maar ze deed niets.
Haar hand dwaalde af naar haar schouder waar haar vingers meteen een rode kleur kregen. Donkerrood. Ze was in de handen gevallen van een vampierjager, en niet zomaar één. Nee, hij had een reputatie, en die probeerde hij duidelijk hoog te houden. Zij zou één van zijn volgende slachtoffers worden. Velen waren haar al voorgegaan en velen zouden haar ook nog volgen. Haar leven veranderde op dat moment drastisch.

‘Alex?!’ Ze knipperde enkele keren verwoed met haar ogen toen ze haar naam op een harde toon hoorde. Blijkbaar was ze iets té diep weggeweest met haar gedachten. Ze keek Louis verward aan toen die een keer tegen haar schouder geduwd had.
‘Gaat het wel?’ vroeg hij bezorgd. Hij had al enkele keren haar naam gezegd, maar had toen geen reactie gekregen. Haar gezichtsuitdrukking vertelde hem dat ze ergens aan het denken was geweest. Maar hij wist niet wat.
‘Yeah, I’m okay.’

That’s a lie.