~015

Ik staar uit het raam en voel Liam’s blik op mijn gezicht branden. Een traan glijd over mijn wang. Het beeld van Emily in de auto met William speelt zich de hele tijd af in mijn hoofd. Een steek van jaloersie overspoelt me. Ja, ik ben jaloers. Jaloers op William. Wat heeft hij dat ik niet heb? Ik wil dat Emily van mij houdt, niet van hem. Een zucht verlaat mijn lippen. Liam legt zijn hand op mijn been terwijl hij me bezorgd aankijkt, maar ik kan het gewoon niet opbrengen om iets te zeggen. Zelfs niet toen hij aanbood om Nando’s te halen. Ik snap het niet, ik zou normaal gesproken een moord doen voor Nando’s, maar nu heb ik echt totaal geen honger. Ik sluit mijn ogen.

“How long is he sleeping now?” vraagt een stem die ik herken als die van Zayn. “I don’t know, about an hour of three?” antwoord Liam. “I feel so sorry for him!” zegt Harry. Ik voel het bed bewegen. Gaan ze weg? Nee, ze mogen niet weggaan! Ik wil niet alleen zijn! Ik probeer het ze te zeggen, maar er komt niet meer uit dan een kreun. “Was that Niall?” vraagt Liam. “I guess he wakes up finally!” zegt Louis opgewekt. Tuurlijk, Louis is altijd vrolijk. Het bed kraakt wanneer er iemand op neer ploft. “Nialler, are you awake?” vraagt de bezorgde stem van Liam. Ik probeer te antwoorden maar het gaat niet. “Shh, it’s okay. You’re totally worn out. You have to know that we’re here for you. We’ll support you, no matter what. Don’t try to say anything and just lay down and take your rest.” zegt Liam. Wat zou ik zonder mijn vrienden moeten? Ik voel hoe hij de dekens optrekt. Ik heb de laatste paar dagen nauwelijks geslapen, want ik was met mijn hoofd bij Emily. Ik merk nu pas hoe moe ik echt ben, en ik kan dus wel wat slaap gebruiken. Ik zak weer weg in een diepe slaap.

Luidt geschreeuw haalt me uit mijn slaap. Het klinkt niet boos, eerder verontwaardigd. Wie is het? Ik besluit dat ik nu wel genoeg geslapen heb en open mijn ogen, waarna ik loom uit bed stap. Dan valt mijn oog op Liam, die slapend op de stoel in de hoek van mijn kamer zit. Een glimlach verschijnt om mijn mond. Heeft hij hier de hele tijd gezeten voor als ik wakker zou worden? Ik loop op hem af en geef hem een knuffel, waarna hij wakker schrikt en me verbaasd aankijkt. “Thanks.” fluister ik. “Nialler! You’re awake!” weet hij uit te brengen. Hij grinnikt. “I’m sorry I fell asleep.” stamelt hij. “No problem.” zeg ik “If you don’t mind I’m going to change me.” “Sure, go ahead, I’ll make breakfast for you.” bied hij aan. Ik kijk verbaasd. Ontbijt? Hoelang heb ik wel niet geslapen?! Liam loopt de kamer uit en ik besluit om gewoon maar wat simpels aan te trekken. Daarna pak ik mijn gitaar en gooi alles eruit. Ik ga helemaal op in mijn spel wanneer er wordt geroepen dat het ontbijt klaar is. Mijn maag rammelt, en dus ren ik zo snel als ik kan de trap af. “Nialler!” wordt er geroepen door Zayn en Louis, die in de kamer zitten. Liam komt met een schattig schortje de keuken uit met een bord met twee crossaintjes met chocola waar de damp nog vanaf komt en drie kwarkpannekoekjes. Damn, he’s the best! “Thanks Li!” roep ik vrolijk, waarna hij geheimzinnig grijnst. “You’re welcome, enjoy my home-made breakfast!” grinnikt hij. Ik kijk hem vragend aan, waarna er een verontwaardigde Harry uit de keuken komt stormen. “You basterd! Don't iron with the honour!” schreeuwt hij lachend. “It’s my home-made breakfast, Ni!” gooit hij er nog achteraan. “I don’t care, but I have to admit it’s really nice!” probeer ik ze met volle mond te zeggen, waardoor er stukjes half-verteerd voedsel door de kamer vliegen. Iedereen moet lachen. Het voelt goed om even te lachen, maar toch ook zo slecht. Hoe kan ik nu lachen? Nu Emily weg is?