Hoofdstuk twaalf: Love hurts • 12.3

Zayn schrok lichtjes toen hij toch iets nats over zijn wang naar beneden voelde rollen. Dat was dus helemaal niet de bedoeling geweest, maar toch kon hij zijn tranen niet tegenhouden. Wanhopig probeerde hij ze nog weg te vegen met de rug van zijn hand in de hoop dat Camille het niet gezien zou hebben. De blik in haar ogen verraadde echter dat ze het wel degelijk gezien had.
‘Zayn… Zometeen begin ik zelf ook nog,’ mompelde ze een beetje moeilijk. Het gebeurde niet vaak dat je jongens zag huilen, maar op de één of andere manier kon ze er niet tegen bij Zayn. Zijn tranen zorgden ervoor dat ze het zelf ook moeilijk begon te krijgen.
Een kleine zucht rolde over haar lippen heen terwijl ze wat meer naar hem toeschoof. Ze had tot nu toe nog geen respons van de jongen gehad, maar dat kon ze hem ook niet kwalijk nemen. Na een kleine aarzeling sloeg ze dan toch haar armen om zijn lichaam heen. Hem een knuffel geven was wel het minste wat ze kon doen.
Niet veel later voelde ze hoe een paar sterke armen zich om haar eigen middel heen wikkelden. Eerst iets of wat terughoudend, maar al gauw werd ze dichter tegen zijn lichaam aangetrokken. Haar hoofd liet ze zachtjes op zijn schouder rusten.
Zayn kon de shampoo waarmee ze haar blonde haar waste duidelijk ruiken tijdens de knuffel. Naar zijn mening was gewoon alles perfect aan haar. Het nadeel was dat hij dit perfecte meisje nooit zijn vriendin zou mogen noemen, hoe graag hij dat ook zou willen. Hij moest er mee zien te leven.
Ondanks het feit dat ze hem daarnet had afgewezen drukte hij toch een kus op haar zachte haar. Het was iets wat hij al eerder gedaan had. Het zou waarschijnlijk de enige plek zijn die hij ooit met zijn lippen zou aanraken. Haar eigen lippen zou hij nooit bereiken.

Na een aantal minuten zo gezeten te hebben lieten de twee elkaar weer langzaam los. Zayn had zijn tranen inmiddels weer netjes onder controle en Camille was blij dat te zien. Het was namelijk nooit haar bedoeling geweest hem aan het huilen te brengen. Ze voelde zichzelf dan ook extreem schuldig op dit moment. Waarschijnlijk zou dat gevoel voor een lange tijd ook niet meer wegtrekken.
‘Het spijt me echt,’ verontschuldigde ze zich nog eens tegenover hem. Eigenlijk waren er gewoonweg geen woorden waarmee ze kon vertellen hoe erg het haar speet. Toch was het het beste geweest om te doen. Dat zou hen beide later heel wat pijn besparen.
‘Nee, je hebt waarschijnlijk wel gelijk. Zolang we maar gewoon vrienden kunnen blijven dan.’ Het waren de eerste woorden die Zayn sprak nadat ze hem had verteld dat ze niets met hem wou. Zijn stem klonk nog een beetje schor door zijn kleine huilbui van daarstraks. Die zou straks wel weer gewoon de oude zijn.
‘Natuurlijk, je hebt zelfs geen andere keuze,’ antwoordde Camille grijnzend. Ze wou hem echt niet kwijt als vriend, want hij was echt geweldig. Zo gemakkelijk zou hij helemaal niet van haar af geraken, daar mocht hij zeker van zijn.
‘Ik denk dat ik maar weer eens naar huis ga,’ zei Zayn nadat hij nog een keer een glimlach had laten zien. Hij had gewoon eventjes wat tijd voor zichzelf nodig. Daarom dat het hem ook het beste leek om gewoon naar huis te gaan, daar had hij tenminste rust.
‘Okay… See you soon then?’ vroeg Camille voor de zekerheid nog aan hem. Ergens voelde het toch nog alsof ze een bevestiging nodig had van hun vriendschap.
‘Yeah, defenitely.’