Behind The Fairytale |31|

Behind The Fairytale |31|
Embry Call
We leefden hier in een sprookje, volledig afgezonderd van de buitenwereld en rustig. De kleine elfjes met hun verhalen konden haar enorm boeien, ze vond hen geweldig. Gisteren kwam ze trots naar me toe gehuppeld met een hand vol vuurvliegjes. De elfjes hadden ze gevangen, ze gebruikten die als lampjes. Wreed, inderdaad, maar ook wel schattig. We hadden de vuurvliegjes ‘s nachts laten vliegen. Ashley had geen problemen meer met het wakker blijven, maar tegen een uur of vijf moest ik toch gaan slapen. Wat May ook had gedaan, was haar een ander kruid gegeven dat heel opeens ging werken, ze was veel actiever, gisteren kon ze joggen, nu kon ze een hert inhalen! Ik wou Ashley er mee vol proppen, maar May hield me tegen, ze zei dat het iets was dat maar enkel om de zo veel tijd kon gegeven worden, ze hadden het ook de eerste dag gegeven dat ze hier was, maar als ze het te vaak zou krijgen, zou haar lichaam er aan wennen en ze nog trager gaan genezen. Alle voorsprong die Ashley nu op het genezingsproces had, zou weg gaan. Ze was gaan jagen, ze zei dat de dieren om vijf uur al wakker waren, ook op zoek naar eten en dat ze ze zo goed kon vangen. Dat had ik erger gevonden als de vuurvliegjes met hun lampfunctie, maar voor Ashley was het normaal. Ze had wel gezien hoe ik er een vies gezicht bij trok. “Je weet toch dat die 50 procent vampier van me eigenlijk mensen wil, toch? Het is enkel en alleen zo makkelijk om dat niet te doen omdat de andere helft van me het helemaal niet zo fantastisch vind om mensenbloed te drinken. Alhoewel, bij de Volturi heb ik gemerkt dat ik ook perfect à la vampier kan leven.” Had ze gezegd. Toen ik haar daarna vroeg of ze dat fantastisch vond, had ze me verteld hoe mensenbloed smaakte en hoe dierenbloed daar tegenover stond. Ik kon het niet begrijpen, maar dat vond ze goed, ze zei dat het verschrikkelijk was om liever bloed als cola te hebben en toch nog wel cola te lusten, maar veel minder als vroeger. Op dat vlak had ze liever volledig vampier of volledig wolf geweest, dit was zo’n moeilijk tussenstuk. Maar ze vond het niet erg. Ze vond het fijn hoe ze nu leefde, het gaf haar een gevoel dat ze speciaal was, dat ze anders was als de rest.
‘Hij had donker haar?’ Ze begon weer over de vampier. Over vampieren gesproken, ik had haar gezegd dat ik veranderd was en wist dat er niets was in La Push, maar stel je voor wat er was. Misschien waren ze elke dag aan het vechten en hun levens aan het riskeren tegen de Volturi die wraak kwam nemen, en wij waren hier. Niets aan het doen...
‘Ja, een keer wou Dauwe het groen maken, ze wou weten hoe het bij zijn ogen zou staan, want hij had verteld dat het normaal was om je haar in een andere kleur te verven. Rood, blond, zwart, maar sommigen maakten het ook paars, roze, blauw of oranje. Dus, Dauwe, die toen nog redelijk klein was, ging spullen zoeken om zijn haar groen mee te kleuren, want wij hebben daar zo geen verf voor. Een uurtje of twee was ze weg geweest en toen ze terug kwam had ze mos, groene kevertjes en slakken, takjes met blaadjes en gras vast. Ze zei dat als ze er genoeg mee door zijn haar ging, die wel wat kleur af gingen geven. De kevertjes en slakken kon ze uitspuiten, ze had er grote gebaren bij gemaakt, en dan ging het allemaal nog veel sneller gaan. Hij heeft het nog uit haar hoofd kunnen praten, met het excuus dat het zou vloeken met het groen van zijn ogen, het zou te veel zijn. Ze moest maar blauw gaan zoeken, dat zou wel samen gaan. Zoals het gras en de lucht. Die waren toch ook mooi samen? Hij was erg intelligent, natuurlijk moest ze blauw zoeken, waar vond je blauw? In een enkele bloem, maar niet erg vaak. Het zou veel langer duren voor ze met blauwe dingen af zou komen, maar toch probeerde ze het.’ May glimachte bij het vertellen van haar herinneringen. ‘Waarom vraag je het eigenlijk telkens opnieuw?’
‘Wel, de verhalen doen me soms zo hard denken aan mijn inprent. Hij had ook groene ogen, donker haar en ik zie hem veel van die dingen doen. Net als deze vampier was Daniël ook-’ Ze werd ruw onderbroken in haar zin.
‘Daniël!’ May gilde. ‘Dat was zijn naam! Ken je hem?’ May sprong opgewonden recht. Ashleys gezicht werd verbaasd, verward, haar mond viel zachtjes open en er kwamen wat geluidloze zinnen uit. Tot dat ze zich tot mij richtte.
‘Heb je dat gehoord, Embry? Daniël leeft nog, hij is veranderd.’ Haar fluisterende stem klonk blij en ik reageerde dan ook verschrikkelijk enthousiast. Dat ging automatisch, mijn hersenen zeiden direct dat ik blij moest zijn als mijn inprent blij was.
‘Dat is geweldig, Ashley!’ Maar mijn hart werkte tegen. Mijn wereld stortte in, want als Daniël nog leefde, bestond ik niet meer voor haar. Als het einde van een zielige film, werd ik zwartwit en vervaagde tot ik er niet meer was. Dit deel moest al bezig zijn. Ik was niets meer.

OMG, hebben jullie gezien hoe veel reacties dat waren op het vorige hoofdstuk?
Ik heb voor jullie nog een hoofdstukje vandaag! love you, guys!