Hoofdstuk zes: Keep a secret • 6.2

Van Niall ’s woorden was Louis dus niet veel wijzer geworden. Hij zou dus een andere manier moeten vinden om uit te zoeken wat er aan de hand was. Dat ging nog niet zo gemakkelijk worden. Na nog een paar minuten in de keuken doorgebracht te hebben besloot hij dan maar om terug naar de woonkamer te gaan.
‘Louis..’ verzuchtte Alexandra met een beetje moeite toen hij zich haast gewoon bovenop haar liet vallen. Ze mocht dan wel een vampier zijn, maar ze kon nog steeds alles perfect voelen. Ze kon dan ook niet ontkennen dat het nogal onprettig voelde om opeens al zijn gewicht op zich te krijgen. Waarschijnlijk vond hij het alleen maar grappig dat ze zo reageerde, zo was hij namelijk wel.
‘Weet je, ik herinnerde me zonet iets,’ zei Louis terwijl hij haar opmerking negeerde. In zijn blauwe ogen waren kleine pretlichtjes zichtbaar die maar zelden tevoorschijn kwamen. De meesten dachten dat ze al lang uitgedoofd waren omdat hij zich nogal koud gedroeg. Dat veranderde echter helemaal wanneer het meisje in zijn buurt was.
‘Wat dan?’ Alexandra keek hem nu eerder nieuwsgierig aan en probeerde zijn gewicht te negeren. Dat leek nog redelijk goed te lukken ook. Het duurde enkele seconden voordat ze ook echt antwoord van hem kreeg.
‘Binnenkort is het je verjaardag!’ riep hij vrolijk uit. Oké, het gebeurde niet vaak dat vampiers nog hun aandacht aan zulke nutteloze dingen verspilden. In sommige gevallen was het het wel waard om te onthouden. En dit was zeker zo’n geval.
‘Je weet het nog?’ vroeg het bruinharige meisje ongelovig. Ze had hem lang geleden ooit wel verteld wanneer haar verjaardag was, maar ze had nooit verwacht dat hij het ook echt zou onthouden. Het was dan ook al echt eeuwen geleden dat ze het nog echt gevierd had. Eenmaal je een paar jaar oud was als vampier was er gewoon geen reden tot feesten meer. Er was niets speciaals meer aan de gebeurtenis.

‘Natuurlijk, hoe zou ik dat nu kunnen vergeten?’ Op Louis’ gezicht rustte een lieve glimlach die voor haar bestemd was. Normaal gezien onthield hij zulke dingen niet, maar zij was een speciaal geval. Over haar zou hij gewoonweg alles onthouden.
‘You’re so damn sweet.’ Haar stem klonk nog net iets luider dan een fluistering. Bijna was ze vergeten hoe ontzettend lief Louis wel niet voor haar was, maar gelukkig had ze dat al snel weer kunnen ondervinden van zodra ze weer terug was gekomen.
‘I know,’ antwoordde Louis, grijnzend om zijn eigen grapje. Hij boog ondertussen wat voorover totdat hij zijn lippen op die van haar kon drukken. Het deed hem denken aan vanmorgen toen Harry zo vriendelijk was geweest hen te onderbreken.
Na een korte kus liet hij haar lippen weer los. Zijn vingertoppen dwarrelden nog eventjes over haar zachte wang heen voordat hij weer fatsoenlijk in de zetel ging zitten. Het leek hem namelijk niet echt ideaal om haar te blijven belasten met zijn gewicht.
Niall kwam ondertussen ook weer de woonkamer binnen gelopen, maar hij was niet van plan om er lang te blijven. Hij mocht dan wel een ontzettend goed uithoudingsvermogen hebben, maar al dat reizen vermoeide hem. Vandaar dat het hem ook een goed idee leek om gewoon te gaan slapen. Dan zou hij er morgen zeker weer tegenaan kunnen.
‘Ik ga naar bed, zie jullie morgen wel weer,’ zei hij dan ook tegen de andere twee. Hij kon niet ontkennen dat ze echt schattig waren samen. Dat had hij altijd al gevonden, ook al zouden ze het er zelf waarschijnlijk niet mee eens zijn.
‘Slaapwel Nialler,’