PP - 20

Een man of jongen want hij was zeker niet ouder dan zeventien. Hij keek iedereen hatelijk aan al leek hij wel lichtelijk verbaasd bij het zien van de kinderen. Die werden onmiddellijk naar bed gestuurd. Beter dat ze niet zagen wat er ging gebeuren. Anne keek rond, waar was Jonas? Hij was hen gaan zoeken maar moest hen misgelopen zijn. De man werd losgelaten. Zijn handen en voeten waren stevig gebonden. Hij bleef hen verachtelijk aankijken. Pieter ging voor hem staan. Hij was de leider dit was zijn verantwoordelijkheid al zag Anne aan zijn gezicht dat hij het niet leuk vond. De man leek niet onder de indruk. Hij durfde zelfs nog een grote mond op te zetten.
“Moordenaar,” siste hij.
“Ik heb nooit iemand vermoord al het te vermijden was,” antwoordde Pieter daarop. Zijn toon zou normaal genoeg zijn geweest om iemand de mond te snoeren behalve bij deze jongenman dan.
“Je hebt mijn vader en mijn broer vermoord!” riep de jongeman. Over het lot dat hem onvermijdelijk te wachten stond zei hij niets. Was hij echt zo dom, wou hij er niet aan denken of kon het hem gewoon niets schelen? Pieter trok zijn zwaard. De anderen zagen verlamd van afschuw toe. Pieter keek alsof het zijn executie was en niet die van een ander. Zijn blik gleed naar de rotsen waarachter zijn vrouw nu zat met zijn zoon en de andere kinderen. Zijn mond verstrakte.
“Ik weet niet waarop je wacht, maar als het is totdat ik ga smeken, dan heb je een baard tot op je knieën.”
Pieter keek weer naar zijn slachtoffer. Het was voor beide het beste als het snel ging. Hij hief zijn zwaard… Anne wilde haar blik afwenden maar kon het niet. De angst was nu duidelijk van het gezicht van de jongeman af te lezen.