Hoofdstuk twaalf: Love hurts • 12.1

Hoofdstuk twaalf: Love hurts


Louis hield zijn handen netjes om het stuur geklemd zodat hij er altijd een draai aan kon geven wanneer dat nodig zou zijn. Hij was terug op weg naar huis omdat ze klaar waren met de repetitie. Vanuit zijn ooghoeken keek hij echter toch af en toe naar de zwartharige jongen die naast hem zat. Tot nu toe had hij nog niet veel gezegd. Het enige wat zijn aandacht had weten te trekken was zijn gsm.
‘Ga je me nog vertellen waarom je zo afwezig bent vandaag?’ vroeg hij uiteindelijk toch aan Zayn die onmiddellijk opkeek van het kleine schermpje van zijn gsm. Het was iedereen wel opgevallen dat hij zich vandaag anders gedroeg dan dat hij normaal deed. Al had Louis het vreemde vermoeden dat het iets met zijn nichtje te maken had.
‘Wacht, volgens mij weet ik het al. Begint het met een C en eindigt het op amille?’ Louis had nu een kleine grijns op zijn gezicht staan terwijl hij lichtjes aan het stuur draaide zodat ze rechtsaf sloegen.
Zayn slaakte een diepe zucht en stopte zijn gsm maar weer terug in zijn broekzak. Natuurlijk was zij de rede. Anders zou hij niet met Louis zijn meegegaan. Hij had met Camille afgesproken dat hij wel naar haar zou komen waardoor hij dus met Louis kon meerijden. Alleen wist die laatste nog niet waarom hij met hem meeging.
‘I kissed her,’ gooide hij er uiteindelijk op een mompelende toon uit. Hij ging zich niet moe maken aan het verzinnen van een leugen die later toch in zijn gezicht zou ontploffen. Dan kon hij het beter gewoon direct rechtuit zeggen.
Louis draaide zijn hoofd in een vlugge beweging Zayn’ s kant uit toen hij hoorde wat er uit zijn mond kwam. Hij werd echter alweer snel gedwongen om zijn aandacht terug op de weg te richten. Het was duidelijk dat hij die dus helemaal niet had zien aankomen. Zeker niet omdat Zayn normaal niet het type was om zulke dingen voor zijn rekening te nemen.

‘Is dat de rede waarom je nu in deze auto zit?’ wou Louis weten. Hij vond het echt geen probleem dat Zayn achter Camille aanzat, in tegendeel zelfs. Het zou gewoon even wennen zijn aan het idee dat die twee samen zouden zijn. Uiteindelijk zou het wel gewoon lukken en zou hij zich er niets meer van aantrekken.
‘Ja, ik vond dat we moesten praten,’ antwoordde Zayn. Hij wou gewoon wat duidelijkheid scheppen. Het was namelijk niet echt geweldig dat hij gisteren gewoon was weggelopen nadat hij haar gekust had. Het was voor hem heel erg verwarrend, maar voor haar moest het zelfs nog erger zijn.
‘Zolang je haar maar geen pijn doet.’ Louis had het als een waarschuwing kunnen laten klinken, maar dat deed hij niet. Ergens wist hij wel dat Zayn zoiets nooit zou doen, maar hij moest het toch gezegd hebben. Zeker nu Camille het moeilijk had.
Hij had er nog nooit met het meisje over gepraat, maar natuurlijk wist hij dat er iets aan de hand was. Ze was niet zomaar naar Engeland gekomen. Hij wou er zich alleen niet mee bemoeien omdat ze dat misschien liever niet wou. Ze kon gewoon naar hem toegaan als ze toch iets kwijt wou, dat was geen probleem. Hij vond het niet erg om naar haar te luisteren wanneer ze daar behoefte aan had.
‘Doe ik niet,’ verzekerde Zayn hem ervan. Een lichte glimlach sierde zijn gezicht. Hij zou nooit in staat zijn Camille pijn te doen, dat zou hij zichzelf nooit vergeven. Daarvoor was ze veel te speciaal.