Hoofdstuk vijf: Unexpected • 5.3

Niall had besloten om de stad een beetje te gaan verkennen aangezien hij er toch een tijdje zou gaan blijven. “Verkennen” noemde hij dat dan. Louis en Alexandra wisten ook wel dat hij zeker en vast opzoek ging naar voedsel. Niall had namelijk altijd honger en hunkerde dan ook vaker naar bloed dan dat zij deden.
Door zijn vertrek bleven Louis en Alexandra alleen achter in het grote huis. Beiden hielden ze in hun achterhoofd wat er vanmorgen tussen hen gebeurd was. Het was niets vreemds voor hen omdat ze altijd al zo met elkaar omgingen. Toch was het nogal delicaat om er nu weer over te beginnen. Zeker voor Louis die nog steeds bang was dat ze na een paar dagen opeens weer zou verdwijnen. Ook al zou hij er dan ook alles aan doen om haar deze keer gewoon bij zich te houden. Hij was niet van plan om nog eens met een gebroken hart achter te blijven. Niet na al die keren.
‘Antwoord eerlijk… Ben je van plan om na een tijdje weer te verdwijnen?’ Louis was de eerste die de stilte tussen hen durfde te verbreken. Hij moest het echt van zijn hart hebben en wou weten wat hij kon verwachten van haar.
‘Lou..-‘ Alexandra moest haar zin afkappen toen Louis hoofdschudden zijn hand omhoog stak ter teken dat hij het niet wou horen.
‘Antwoord gewoon op de vraag Alex.’ Het meisje sloeg haar ogen schuldig neer en liet een kleine zucht ontsnappen. Ze kon hem niet de waarheid vertellen omdat dat gewoonweg het beste voor hem was. Ze wou hem niet meesleuren in de problemen die ze had. Daarvoor betekende hij teveel voor haar.
‘Ik heb geen andere keuze,’ antwoordde ze dan ook maar gewoon. Natuurlijk deed ze het nooit met opzet, ze kon het zich gewoon niet veroorloven om voor een lange tijd op dezelfde plek te blijven. Alleen zou Louis het nooit begrijpen omdat hij het verhaal erachter niet wist. Ze kon hem dus ook niets kwalijk nemen.

‘Wat wil je daar nu weer mee zeggen?’ Louis begreep er helemaal niets van. Natuurlijk had ze wel een keuze. Er was niemand die haar zou wegjagen, en anders zou hij zich daar wel eens mee bemoeien. Een niet-begrijpende blik stond in zijn blauwe ogen.
‘Ik kan het niet uitleggen,’ zei Alexandra voordat hij ernaar zou vragen. Ze had namelijk al zo’n voorgevoel dat dat wel eens zou kunnen gebeuren. Het was geen leugen, ze kon het hem echt niet uitleggen. En daarbij wou ze dat ook helemaal niet.
‘Waarom niet?’ Louis stem klonk harder dan dat hij daarnet had gedaan. Uit ervaring wist ze dat hij langzaamaan kwaad aan het worden was. Het was echt geen pretje om bij hem in de buurt te zijn wanneer hij kwaad was. Daarom was het een goed idee om hem nu al wat te kalmeren. Dan zou het zover niet eens komen.
‘Lou, niet boos worden. Ik kan het niet uitleggen omdat ik jou niet in de problemen wil brengen.’ Alexandra was inmiddels opgestaan van haar plek en was naast Louis gaan zitten. Ze had één van haar handen op zijn zachte wang gelegd en streelde die zachtjes met haar duim. Hij leek er rustiger van te worden.
‘Ik wil je gewoon niet nog eens laten gaan,’ gooide Louis er zachtjes uit. Met zijn eigen hand nam hij Alexandra’s hand vast die tegen zijn wang lag. Natuurlijk ging hij erachter komen wat er aan de hand was, het had nu alleen geen zin om door te zeuren. Hij zou het even moeten laten rusten.
‘Het spijt me.’ Haar stem had als een fluistering geklonken. Ze deed er zichzelf ook pijn mee wanneer ze hem weer achter moest laten. En dat allemaal door één persoon. Haar ogen blonken lichtjes door de tranen die zich aan haar opdrongen.
Louis’ lippen drukten het volgende moment zachtjes op die van haar. Hij bedoelde het als een soort troost. Voor haar betekende het meer dan wat ook ter wereld.