Hoofdstuk elf: Leonore-time • 11.2

Camille keek kritisch naar het bruine vestje dat Leonore aan de kleerhanger omhoog hield. Ze had al een hele outfit moeten passen van haar, het enige wat tot nu toe nog had gemist was een vestje. Het was alleen moeilijk om er een te vinden dat echt bij de rest van de outfit paste. De meeste dingen waren net niet goed genoeg.
‘Trek het gewoon eens aan, dan zie je vanzelf of het goed is,’ spoorde Leonore haar uiteindelijk aan. Ze stak Camille het vest toe, die het op haar beurt van de kapstok nam. Enkele seconden later viel het zachte stof over haar gebruinde schouders heen.
‘Hmm, eigenlijk staat het nog niet zo slecht,’ mompelde Camille bedenkelijk. Het was inderdaad een goed idee geweest om het even aan te trekken. Anders had ze het waarschijnlijk gewoon teruggehangen in de overvolle rekken met kleding. Al snel kwam ze tot de conclusie dat ze het toch zou nemen.
‘Oké, nu is het jouw beurt! Ga al maar iets uitkiezen terwijl ik me terug omkleed.’ Een grote glimlach sierde het gezicht van het blonde meisje terwijl ze het gordijn achter zich dicht trok toen ze het pashokje weer binnen ging. Ze waren tot nu toe al de hele tijd met haar bezig geweest, dus nu was het wel Leonore’ s beurt.
Voor een kort moment dwaalden haar gedachten weer af naar Zayn. Ze moest toegeven dat shoppen leuk was, maar dat loste nog steeds haar probleem niet op. Ze had nog steeds geen idee van wat ze nu moest doen. Wie weet was het wel een fout geweest van hem en had hij haar helemaal niet willen kussen. Ook al had ze het dan achteraf helemaal niet erg gevonden dat hij dat had gedaan.
Een klein zuchtje ontsnapte uit haar mond toen ze haar eigen shirt weer over haar hoofd heen trok. Niet veel later had ze haar jeans en schoenen ook weer aan. Haar blonde haren vielen als een waterval om haar schouders heen.

Inmiddels was het Leonore’ s beurt om in een nieuwe outfit uit het pashokje te komen. Ze had haar lichaam gehuld in een kleurrijk jurkje met een zwart, leren jasje dat haar blote schouders verborg. Aan haar voeten had ze zwarte hakken aan waar veel mensen hun nek op zouden breken. Inclusief Camille. Ze kon wel op hakken lopen, maar deze waren toch net iets te hoog voor haar kunnen.
‘Ik vind dat je er echt geweldig uitziet,’ keurde ze haar vriendin met een bemoedigende glimlach. Leonore was eigenlijk het enige meisje waar ze echt mee omging sinds dat ze naar Engeland was gekomen. In ieder geval was ze echt blij dat ze de brunette had leren kennen, ze was namelijk echt aardig en super leuk om mee om te gaan. Louis mocht zich zeker en vast gelukkig prijzen met zo’n vriendin.
‘Echt?’ vroeg Leonore onzeker terwijl ze voorzichtig met haar handen over de plooien van haar jurkje streek. Meteen begon Camille overtuigend te knikken om de twijfel bij haar weg te nemen. Leonore had echt helemaal niets om onzeker over te zijn.
‘Jup, en volgens mij gaat Lou dat ook vinden,’ voegde ze er nog grijnzend aan toe. Normaal gezien kon Louis al niet van het meisje afblijven. Ze wou zich niet eens voorstellen wat er zou gebeuren wanneer hij haar in deze kleren zou zien.
‘Ik vertrouw op jou mening,’ zei Leonore lachend voordat ze zich weer terugtrok in het pashokje zodat ze haar eigen kleding weer kon aantrekken. Camille grinnikte nog eventjes en liet haar hand afdwalen naar haar broekzak. Haar gsm had voor een kort moment getrild wat aantoonde dat ze een sms had gekregen.
Ze opende de sms door behendig enkele knopjes in te drukken. De glimlach die tot nu toe op haar gezicht had gestaan verdween als sneeuw voor de zon. Die moest plaats maken voor een verontrustte blik in haar blauwe ogen.

We need to talk…
- Zayn