~003.

Dauwdruppels stonden op het gras. Het was nog een beetje mistig. De zon kwam langzaam op. Ik luisterde naar de stilte. Naar het kabbelende water en de fluitende vogels. Het was nog vroeg, maar toch al warm. Ik keek naar zijn haar. Zijn mooie blonde haar. Het liep over in nog blondere nekhaartjes. Ik staarde naar zijn nek. Mijn blik dwaalde verder naar zijn oren, zijn ogen, zijn neus en zijn mond. Zijn perfecte mond. Een glimlach plante zich op mijn gezicht. Hij draaide zich om. "Waarom staar je zo naar me?" vroeg hij met een lach. "Je bent gewoon zo mooi!" fluisterde ik. Ik sloeg mijn armen om me heen en drukte mijn lippen op de zijne. Hij pakte me stevig beet en zoende me hevig terug. Ik had het gevoel dat onze lichamen samensmolten. Ik kneep in zijn blonde krullen. Het was gewoon perfect. Hij was perfect. Al was hij de enige die ik had, hij was genoeg. Hij vervulde mijn verlangens, luisterde naar me en had me lief als geen ander. We stopten met zoenen. Hij begon me te kietelen, waar ik dus echt niet tegen kan. Ik rende weg richting het bos. Hij kwam me achterna. Ik gilde en rende verder weg. Hij haalde me al snel in. "Ik heb je!" zei hij triomfantelijk. "En nu?" vraag ik uitdagend. Hij trok me naar zich toe en plante zijn lippen weer op de mijne. Hij streelde over mijn rug en billen. Daarna voelde ik zijn warme handen onder mijn shirt gaan. "Ik dacht het niet" fluisterde ik gemeen "Je zult me eerst moeten pakken!". Ik rende het bos in. Het was een mooi bos. Ik minderde vaart tot ik stilstond. Overal om me heen stonden donkere, robuuste bomen. Vogels floten hun allermooiste lied en er hing een nevelrandje met daar doorheen af en toe een zonnestraal. Het was hier prachtig! Ik loop verder het bos in. "William, waar ben je?" Een groep vogels vliegt weg. "William?" fluister ik. Dan wordt alles zwart.