Hoofdstuk vijf: Unexpected • 5.2

Voor de tweede keer in twee dagen tijd werd het verhaal van Zayn’ s bezoekje vertelt. Dit keer was het de blonde Ier die met grote ogen toekeek bij het horen van de woorden. Natuurlijk wist hij wel dat Zayn voor geen haar te vertrouwen was sinds de laatste keer dat ze hem gezien hadden. Eerlijk gezegd had hij niet eens geweten dat de jongen nog leefde. Hij had werkelijk gedacht dat hij al jaren dood was.
‘Denk je dat hij nog eens terug zal komen?’ vroeg Niall toen de uitleg gedaan was. Je wist maar nooit of hij nog eens terug zou keren om nog wat meer mensen lastig te vallen. Daar zag hij zijn voormalige vriend nog wel voor aan.
‘Volgens mij niet. Hij denkt waarschijnlijk dat ik dood ben, en dat was zijn doel,’ antwoordde Harry schouderophalend. Zijn leven had hij nog steeds te danken aan Jules die hem haar bloed had doen drinken. Ook al had hij op het moment zelf geweigerd om zijn belofte niet te moeten breken. Dat zou hij nooit vergeten.
‘Nja, we zijn nu in ieder geval met z’n vieren om hem terug te sturen waar hij vandaan komt als hij zijn gezicht nog eens durft laten zien,’ concludeerde Louis. Hij was niet van plan om nog meer van zijn vrienden te laten aanvallen door Zayn. Het was al erg genoeg om Harry zo te moeten zien nadat hij een houten staak door zijn borstkas geramd had gekregen. Dat beeld was gewoon vreselijk geweest.
Niall wierp een onopvallende blik naar Alexandra die in kleermakerszit in de zetel zat. Ze ving hem op haar beurt op en wist dat het niet zijn bedoeling was om langer te blijven dan nodig was. Dat kon ze hem ook niet kwalijk nemen. Ze deelde zijn lot namelijk door hetgeen wat ze op haar schouder met zich meedroeg.

‘Ik moet maar weer eens gaan,’ zei Harry na een tijdje. Hij veronderstelde dat Jules inmiddels wel middagpauze zou hebben op school, en ze hadden afgesproken om in die tijd wat samen te doen. Hij hees zich dan ook langzaam overeind uit de zetel en haalde een hand door zijn bruine krullen heen.
‘It’s good to have you back Niall. You too Alex.’ Het laatste mompelde de krullenbol er nog achteraan. Hij had niets tegen het meisje, helemaal niet zelfs. Het enige waar hij mee zat was het feit dat ze Louis waarschijnlijk weer pijn ging doen. En dat wou hij dus helemaal niet. Hij wou niet zien hoe zijn beste vriend weer in een chagrijnige idioot zou veranderen na haar vertrek. Dat gebeurde namelijk altijd.
‘Veel plezier met Jules Hazz!’ riep Louis zijn beste vriend nog lachend na. Hij had geen woorden nodig om te weten dat Harry weer naar het meisje toe zou gaan. Het leek voor hem haast onmogelijk om bij haar weg te blijven.
‘Oh Niall, je mag trouwens wel hier blijven als je wil,’ stelde hij de andere jongen voor. Er was plek genoeg en hij ging een vriend echt niet op straat laten wonen. Voor zolang het nodig zou zijn mocht hij best in het huis bij hem en Alexandra blijven.
‘Bedankt,’ antwoordde Niall glimlachend op het aanbod. Het zou inderdaad wel handig zijn een plek te hebben waar hij voorlopig kon blijven. Hij vond het dan ook helemaal geen probleem om het aanbod aan te nemen.