LXXV

Alice Potter

De hele dag heeft Remus me af kunnen leiden, maar nu het tijd is komen mijn zorgen weer terug. Ik ga het hem vanavond vertellen en ik weet niet hoe James zal reageren… Ook al is hij meestal ongelooflijk voorspelbaar, op het moment weet ik niet wat ik moet verwachten.
‘Weet je zeker dat ik er niet bij hoef te zijn?’ Remus klinkt bezorgd.
‘Ik weet het zeker.’ Ik glimlach, haal even diep adem en loop dan de Grote Zaal in. Het avondeten is al een tijdje bezig, maar Remus en ik hebben in de Kamer van Hoge Nood gegeten. Zelfs James zou nu al wel klaar mogen zijn met eten. Vanuit mijn ooghoek zie ik dat Marinda me vragend aankijkt als ik langs haar loop, maar ik negeer het. Als ik me laat afleiden weet ik zeker dat het er niet van komt.
Als ik achter James sta, leg ik mijn hand even op zijn schouder. ‘Kan ik even met je praten?’ vraag ik zacht.
James kijkt me verbaasd aan en wil iets zeggen – waarschijnlijk over het verstoren van zijn maaltijd – maar als hij me aankijkt, laat hij het varen. ‘Wat is er?’
‘Niet hier,’ mompel ik en wend mijn ogen af. ‘Kunnen we ergens anders praten?’
James knikt en laat zijn eten voor wat het is. Terwijl we naar de deur lopen, zie ik dat zowel Sirius als Marinda doorheeft wat ik ga doen en bemoedigend naar me glimlacht. James loopt zwijgend naast me en kijkt me af en toe onderzoekend aan, maar ik ontwijk zijn blik.
‘Waar wil je praten?’
Verward kijk ik James aan. ‘Ehm…’ Ik haal mijn schouders op. ‘Maakt me niet uit.’
James knikt en kijkt me bezorgd aan. ‘Is het iets ergs? Is er iets gebeurd?’
Ik schud mijn hoofd. ‘Ik zal het je zo vertellen,’ beloof ik.
James loopt richting de Kamer van Hoge Nood en ik loop achter hem aan. Als ik de kamer binnen ga, zie ik dat het dezelfde kamer is als de keer dat hij wilde vragen hoe het met me ging. Ineens besef ik me dat ik Dylan, Danny, Chelsey en Katherin niet meer gezien heb sinds het incident. Of eigenlijk, ik heb ze wel gezien, maar niet gehoord. Normaal laten ze me niet met rust tijdens de lessen en daarna eigenlijk ook niet, maar ze hebben al een hele tijd geen woord tegen me gezegd. Even denk ik erover om James ernaar te vragen, maar ik besluit het niet te doen. Ik heb nu belangrijkere dingen om me zorgen over te maken.
James gaat op een van de stoelen zitten en ik neem een beetje ongemakkelijk plaats op de bank. 'James,' begin ik.
'Ja,' zegt hij als ik daarna niks meer zeg. Hij klinkt serieus en kijkt me bezorgd aan, zelfs James voelt de spanning en hij doet eens geen moeite deze te doorbreken.
'Ik... Ik moet je iets vertellen,' zucht ik. 'En ik weet niet hoe je gaat reageren.'
Hij trekt zijn wenkbrauwen op. 'Vind jij het erg?'
'Nee...'
'Dan zal het toch niet zo vreselijk zijn?' James glimlacht.
'Ik had het je sowieso eerder moeten vertellen, veel eerder, maar ik kon het niet. Het is niet... Het is mijn schuld dat je het nu pas hoort.' Ik kijk even naar mijn handen. 'Ik heb... ben... Ik ben... heb een... vriendje.'
Het blijft even stil. 'En nu de reden waarom je het zegt alsof het verschrikkelijk is. Wie is het?' James klinkt nu al lichtelijk boos en ik durf hem niet aan te kijken. 'Alice, wie?' eist hij als ik geen antwoord geef.
'Remus,' zeg ik zacht. Ik kijk even op en zie dat James' handen de leuningen van de stoel fijnknijpen, nog steeds durf ik hem niet aan te kijken.
'Hoe lang?'
'Een paar weken.'
James' handen verdwijnen van de leuning en ik kijk hem aan. Hij kijkt met een lege blik terug, staat dan op en loopt de kamer uit, waarbij hij de deur met zoveel mogelijk kracht dicht lijkt te willen slaan.
Hier was ik al bang voor.