268~

Tom PoV
Adam kwam naar buiten wandelen. 'Je mag binnen, maar wees een beetje rustig.' zei hij zacht. Glimlachend hield hij de deur open. Het leek zo onwerkelijk, alsof ik een soort van droomde. Bill en ik gingen als eerste binnen, Georg en Gustav achter ons. Adam sloot de deur.
Ik keek naar de zetel, daar lag ze, met haar rug naar me toe, ingedekt in een deken. Haar haren hingen over de rand, ze leek te wachten tot wij wat deden, terwijl wij wachtten op haar. Bill was de eerste om iets te doen, hij stapte naar voren en ging naast haar op de grond zitten. Hij glimlachte.
'Hallo daar.' zei hij stil. ze ging met haar hand door zijn haar. heel voorzichtig ging ik ook dichterbij, de laatste keer dat ik haar zag was ze helemaal in tranen, zoiets wou ik niet opnieuw zien. ze glimlachte naar me. Ik ademde diep in, opgelucht dat ze niet meteen begon te huilen toen ze mij zag. 'We hebben je gemist, weggaan zonder afscheid nemen. Stout.' zei Georg toen hij op de leuning ging zitten. hij keek...verbaast naar Laura, alsof hij iets zag dat hij niet verwacht had. ze was bleker dan anders, maar er was niet veel veranderd verder. oké, haar borsten leken groter -iets dat ik meteen opmerkte, oh mijn perverse gedachten altijd- maar anders? Het deed er niet toe, het deed ertoe dat ze hier was. 'Ik weet het.' mompelde ze stil. Georg wreef over haar hoofd. 'Waarom zeg jij niets?' vroeg ze aan mij. ik glimlachte en haalde mijn schouders op. 'Ik weet niet wat te zeggen.' gaf ik toe; ze glimlachte. 'Ik denk dat ik me moet excuseren.' zei ze zacht. We schudden als één man het hoofd. 'Als je tijd nodig hebt, dan heb je die nodig.' zei Bill. Ze glimlachte zwakjes. 'Met jezelf leren leven?' vroeg Georg zacht. Echt, het leek alsof hij haar op stang wou jagen, alsof hij haar de hele tijd wou confronteren. ik keek hem kwaad aan, maar hij haalde alleen zijn schouders op. Laura glimlachte naar hem, alsof ze een geheim deelden.