261~

Bill PoV
Tom kwam terug, minder enthousiast. nee, bijna boos. ik keek naar de spullen die hij meegebracht had. een paar briefjes; Sommige dingen kan je niet snappen, Tom, zelf ik snap het niet...maar alles is mogelijk als je er in blijft geloven..., Never. Ever. Give. Up., Spijt me zo Tom, het ligt niet aan jou... ik las ze een voor een. De laatste vond ik het meest zielige voor him; Immer liebe dich...
'Ik snap haar niet meer.' mompelde hij, tranen in zijn stem. ik keek naar een ander briefje, eentje dat ik bijna over het hoofd gezien had; een slechte -laura achtige- tekening van een schaap. Ik fronste mijn voorhoofd. 'Ik denk dat ze hiermee bedoeld dat ze zelf niet snapt wat er in haar hoofd omgaat. Er is veel dat ze wil zeggen maar ze kan het niet.' zei Georg verstandig terwijl hij naar een briefje met 3 puntjes (...) keek. 'Wat zit in dit doosje?' vroeg Gustav. hij schudde ermee. eigenlijk was het erg, misschien was dit alleen voor TOm bedoeld, en wij drie zaten het allemaal te inspecteren. Tom leek er geen probleem mee te hebben, hij streek met zijn hand over zijn wang. Het was zo erg om hem zo te zien.
'Kijk een.' zei Gustav. In het doosje zaten 4 hangers, ook al stonden er 5 op de foto in de doos. Red is mine stond op de achterkant van de foto. 'Voor elk van ons 1.' zei Georg. Ik hield een voor Tom aan de kant, ook al leek hij nu geen interesse te tonen. Er zat nog een doosje in, een kleintje waarop TOM geschreven stond. Ik gaf het hem samen met zijn boterhamketting. Het was een klavertjevier in een hartje. Hij keek naar de kettingen en ging toen weer naar haar kamer. Ergens begreep ik hem wel, ze zei dat ze misschien nooit meer terugkwam en maakte het uit met Tom, ondanks dat ze alle twee zoveel van elkaar hielden, en dan laat ze een heleboel kettingen en briefjes achter die haar tegenspreken. Die laten zien hoeveel ze van hem houdt.. logisch dat Tom er gek van leek te worden.