Hoofdstuk vijf: Unexpected • 5.1

Hoofdstuk vijf: Unexpected


Harry fronste zijn wenkbrauwen toen hij wat gerommel bij de voordeur hoorde. Het kon natuurlijk Alexandra zijn, maar die zou nooit zoveel lawaai maken. Langzaam kwam hij overeind van in de zetel waar hij tot nu toe in gezeten had. Louis was op het moment boven in de badkamer, dus daar hoefde hij niet op te rekenen.
‘Kijk wie ik tegenkwam op straat,’ zei Alexandra grijnzend toen ze in de deuropening verscheen. Ze sleurde de blonde jongen aan zijn T-shirt mee naar binnen terwijl hij protesterende geluidjes maakte. Het had toch geen zin meer om tegen te spartelen, dat had Niall ondertussen wel door.
Harry liet een opgelucht zuchtje ontsnappen. Voor een kort moment had hij gevreesd dat Zayn weer terug was. Dan zou hij echt een paniekaanval hebben gehad. Zijn ogen gleden over de jongen die Alexandra met zich had meegenomen.
‘Niall?’ Harry herkende zijn blonde haar en de blauwe ogen die altijd vrolijk stonden. Ongeacht in welke situatie ze zich bevonden. Toch was hij er niet helemaal zeker van omdat hij hem al een hele tijd niet meer gezien had.
‘Hey Hazz,’ mompelde Niall zachtjes terwijl hij wat slapjes zwaaide met zijn hand. De twee woorden die hij uitsprak droegen een duidelijk Iers accent met zich mee. Dat was de bevestiging die hij nog nodig had gehad. Een grijns verscheen op zijn gezicht waarna hij de andere jongen om zijn nek vloog. Het kon hem niet schelen hoe idioot het eruit zag, hier had hij gewoon even behoefte aan.
Niall grinnikte zachtjes en liet de krullenbol gewoon doen. Het voelde echt goed om zijn oude vrienden na zo’n lange tijd eindelijk nog eens terug te zien. Hij draaide zijn hoofd lichtjes in de richting van Alexandra en glimlachte dankbaar naar haar. Misschien was het toch een goed idee geweest om hem mee naar het huis te sleuren.

‘Wat is er allemaal aan de hand?’ vroeg Louis toen hij de trap af kwam gelopen. Hij had heel wat gelach en gerommel gehoord beneden. Daarom dat hij naar beneden was gekomen om te kijken wat er aan de hand was. Zijn ogen werden groot toen hij zag om wie Harry zijn armen heen had geslagen.
‘Niall!’ riep hij dan ook vrolijk uit. Hij wist helemaal niet dat hij ook in de stad was. Het was echt een hele verrassing om hem weer terug te zien. Toen Harry de blonde jongen eindelijk had losgelaten omhelsde hij hem ook voor een kort moment.
‘Waar heb je al die tijd gezeten?’ wou hij toch wel eens weten. Het leek hem namelijk nogal erg onwaarschijnlijk dat hij constant op dezelfde plek was geweest. Anders zouden ze zeker en vast wel hebben geweten waar hij ergens woonde.
‘Overal en nergens,’ antwoordde Niall terwijl hij met zijn nagels een beetje onhandig over zijn nek kraste. Hij ging ze niet vertellen over het merk dat hij met zich meedroeg. Het was namelijk helemaal niet de bedoeling dat ze daarin mee gesleurd zouden worden. Dat ging hij zijn vrienden niet aandoen.
‘Ik ben in ieder geval blij je weer te zien,’ besloot Louis met een vrolijke glimlach op zijn gezicht. Het was waar dat je pas besefte wat je miste wanneer het er weer was. Dat had hij duidelijk met Niall, en zo te zien was hij niet de enige.