Hoofdstuk tien: Special goodbye • 10.3

Camille wandelde haar donkere slaapkamer binnen, nog steeds helemaal verdoofd door Zayn ’s lippen. Het leek nog altijd onrealistisch dat hij die van hem daarstraks op die van haar gedrukt had. Toch was dat hetgeen wat er in haar geheugen gebrand stond en niet meer zou verdwijnen. Hoe onwerkelijk het ook mocht lijken.
Met haar hand zocht ze naar het lichtknopje dat zich ergens tegen de muur moest bevinden. Na enkele seconden sprong het licht dan ook aan waardoor heel haar kamer verlicht werd. Af en toe kon ze nog wat gelach horen dat van beneden afkomstig was. Toch had ze niet de behoefte om zich terug bij de rest te voegen.
Een kleine zucht ontsnapte uit haar mond waarna ze zich langzaam op het matras van haar bed liet zakken. Wie weet was zijn actie van daarnet wel gewoon een impuls geweest en meende hij het niet eens. Voor hetzelfde geld zou hij haar nu helemaal links laten liggen zonder ook maar één woordje uitleg.
Haar zittende positie veranderde al snel naar een liggende nadat ze zich achterover had laten zakken. Haar blonde haren lagen in een waaier om haar hoofd heen. Het plafond was het enige wat op dit moment haar blik kon vangen. Het had een witte kleur zonder al teveel bijzonderheden. Perfect voor zover een plafond dat kon zijn.
Na een aantal minuten kwam ze tot het besef dat ze maar beter haar pyjama kon gaan aantrekken. Ze was namelijk toch niet van plan om nog ergens anders heen te gaan. En ze had ook geen zin om in haar gewone kleren in slaap te vallen.
Met wat tegenzin hees ze zichzelf dan ook maar weer overeind van het bed. Het matras maakte licht, protesterende geluiden bij de plotselinge verplaatsing van haar gewicht. Ze trok haar pyjama van de stoel die voor het kleine bureau stond zodat ze die daarna zou kunnen aantrekken.

Haar gedachten dwaalden langzaam af naar haar ouders die nog steeds in Australië waren. Ze miste hen wel degelijk, maar tegelijkertijd was ze ook heel erg blij dat ze even geen last van hen had. Ze had er na een tijd gewoon genoeg van om elke dag weer naar hun geruzie te moeten luisteren.
Iets nats baande zich een weg naar beneden over haar wang. De rug van haar hand veegde bruusk over haar huid heen toen ze besefte dat het een traan was. Ze wou helemaal niet huilen, en zeker niet nu ze het al een tijdje had kunnen volhouden.
Het was al een hele tijd aan de gang, en tot enkele weken geleden had ze ermee kunnen leven. Het bleef echter moeilijk om het vol te houden wanneer je ouders elke dag over de kleinste dingen een dubbel zo grote ruzie hadden. Het was genoeg geweest, en dat was ook de reden waarom ze naar Engeland was gekomen.
Begreep haar niet verkeerd, ze hield namelijk echt wel van haar ouders. Het deed haar gewoon verschrikkelijk veel pijn om ze zo te zien. Het was daarom waarschijnlijk gewoon het beste om een tijdje bij hen uit de buurt te blijven. Ergens hoopte ze dat ze het in de tussentijd konden oplossen. Wat er ook aan de hand was tussen hen.
Louis wist niet wat er aan de hand was. Natuurlijk wist hij wel dat er íets was, maar hij ha geen idee wat dat iets inhield. Ze had het hem nog niet verteld, gewoon omdat ze er voor even niet aan wou denken. Het was de bedoeling dat ze haar gedachten eens ergens anders op kon vestigen. Met Zayn in haar buurt was dat tot nog toe wel goed gelukt.
Het was vreemd hoe haar gedachtegangen altijd weer terug bij de jongen belandden. Het maakte niet uit waar ze het eerst begon, hij bevond zich altijd in het einde.