~|| 008 ||~

"Nou, meestal vermoord je ze dan. Weet je nog?" Zei ik.
Hij liet zijn hoofd wat zakken en zuchtte diep.
"Ach ja, dat is ook zo." Hij glimlachte vriendelijk, maar het neigde ook een beetje naar een gemene grijns. Ik rolde met mijn ogen.
"So, wat doen we nu?" Vroeg ik voorzichtig.
"Nu kan je er niks meer aan doen, je zal moeten bevallen. Je kunt nu niet meer terug. Je hebt natuurlijk kans dat je doodgaat." Mompelde hij.

Jane kuchte luid.
"Als ik even mag. Charlotte, vertel nou wie het is. We kunnen ook heel Forks uitmoorden, hoor!" Dat eerste klonk zeurderig en dat tweede dreigend.
Geschrokken keek ik haar aan. Ik stond inmiddels alweer en toen ik een stapje achteruit zette viel ik. Ik verwachtte ieder moment de koude vloer, maar in plaats daarvan voelde ik twee sterke armen.
Geschrokken keek ik naar boven.
Edward.

"Dankje." Zuchtte ik, bijkomend van de schrik.
"Graag gedaan." Zei hij glimlachend en zette me rechtop.
O My God. Zijn lachje, zo schattig! Ik voelde hoe mijn wangen als vanzelf warm werden.
"Waarom bloos je?" Vroeg hij verbaasd.
Inmiddels rood aangelopen keek ik naar beneden, nog even en ik had een nosebleedgekregen. En geloof me, dat is niet echt handig met al deze vampiers hier. Die vallen je direct aan.
Ik wapperde met mijn hand voor mijn gezicht om het wat minder rood te laten worden.

"Gewoon, dat lachje het... was gewoon te schattig." Ik begon steeds sneller met mijn hand te wapperen.
"Dus, het is van hem?" Vroeg Caius verbaasd.
Ik bleef versteend staan en trok wit weg. Hij was er gewoon nu al achter gekomen, oh hij is slim.
Ik liet mijn hoofd wat zakken en draaide me langzaam om. Voorzichtig keek ik naar zijn gezicht om zijn reactie te peilen.
Raar genoeg keek hij niet echt boos, iets wat me echt verbaasde.

"Nou, wat vind je er van dan?" Vroeg ik, bang om hem alsnog boos te maken.
"Hij zal nu voor je moeten zorgen." Mompelde hij."Nu is het jouw taak, Edward. Zorg goed voor haar."
Edward knikte begrijpend. "Dat zal ik doen."
Ik was best wel blij met het antwoord en omhelsde Edward. Hij sloeg zijn armen om mij heen en ik voelde hem gewoon glimlachen.
"Zeg, Charlotte. Ik heb me onderweg iets bedacht." Bracht Edward voorzichtig uit.
"Wat dan?" Vroeg ik nieuwsgierig.
"Nou, eigenlijk denk ik er al best wel lang over na." Hij pulkte zenuwachtig aan zijn shirt. "Maar daar heb ik eerst toestemming voor nodig, van je vader."
"Je kan het hem vragen." Probeerde ik.
"Ja, maar ik weet niet of jij het zelf wilt." Mompelde hij zachtjes. "Charlotte, ik wil namelijk vragen of je met me wilt trouwen."
Verbaasd keek ik hem aan. Dat hij dit nog vraagt, natuurlijk wil ik dat!
"Natuurlijk!" Riep ik blij en sloeg mijn armen om zijn nek.
"Wauw, dat ging snel. Ik heb je de ring nog niet eens gegeven." Edward glimlachte alsof hij de gelukkigst man op aarde is.
"Een ring?" Bracht ik stampelend uit.
"Ja, een ring." Glimlachte hij en haalde een doosje tevoorschijn.