Hoofdstuk vier: Marked • 4.3

‘Maar vertel eens.. Wat drijft jou naar dit verlaten gat toe?’ Alexandra’s ogen keken nieuwsgierig naar de blonde jongen die naast haar wandelde. Hij had een zekere nonchalance over zich heen hangen, en dat sierde hem wel. Zijn Ierse accent drong haar oren binnen toen hij antwoord gaf.
‘Hetzelfde wat jou overal heen jaagt,’ was hetgeen dat ze te horen kreeg. Haar wenkbrauwen zakten hierdoor in een niet-begrijpende frons. Niall liet een klein zuchtje ontsnappen terwijl hij stopte met lopen. Hij strekte zijn arm naar haar uit en opende zijn hand zodat zijn handpalm zichtbaar werd.
Zijn bleke huid werd geteisterd door een smalle snede die nog net niet over de hele breedte liep. Blijkbaar droeg hij dus ook het merk met zich mee. Inmiddels trok hij zijn arm weer terug en liet die naast zijn lichaam bengelen.
‘Jij ook al?’ Ze had wel geweten dat ze niet de enige was die het merk met zich meedroeg, maar ze had nooit verwacht dat hij Niall ook te pakken zou krijgen. Hij was dus ook gedoemd om constant verder te trekken in de hoop dat hij ver genoeg uit zíjn buurt kon blijven. Exact waar haar leven ook uit bestond.
‘Uhu. Ik heb in de laatste jaren al meer van de wereld gezien dan voorheen,’ verzuchtte hij zachtjes. Hij was al enkele honderden jaren oud en had al heel wat gezien. Door het merk dat hij met zich meedroeg had dat de afgelopen jaren alleen maar toegenomen.
‘Denk je dat hij Liam ook gevonden heeft?’ Ergens hoopte Alexandra echt dat hij nu met een simpele “nee” kwam aanzetten. Het leek echt alsof al haar vrienden langzaamaan hetzelfde lot als haar zouden ondergaan. Al was het dan helemaal niet haar schuld. Vampierjagers zetten hun klauwen namelijk in elke vampier die ze tegenkwamen. Eén in het bijzonder had wel erg veel doden op zijn naam staan.

‘Geen idee, ik heb hem al een hele tijd niet meer gezien,’ antwoordde Niall onwetend. Het enige wat hij kon doen was hopen dat hij nog niet Liam’s pad had gekruist. Anders zou hij nu zeker en vast ook het merk met zich meedragen.
‘Zijn Hazz en Lou veilig?’ vroeg hij vervolgens aan het meisje. Ook hen had hij al eeuwen niet meer gezien. Nog steeds twijfelde hij erover of hij bij ze langs moest gaan. Langs de ene kant wou hij niets liever, maar langs de andere kant wou hij zijn vroegere beste vrienden ook niet onnodig in gevaar brengen.
‘Ik denk het… Tot nu toe heb ik nog niets gemerkt,’ antwoordde Alexandra. Ze was dan wel nog niet zolang aanwezig in de stad, dus het zou nog steeds kunnen dat ze het merk met hun meedroegen. Daar zou ze de volgende dagen dan zeker wel achter komen.
‘Ik denk dat ze je trouwens wel graag zouden willen zien,’ voegde ze er daarna nog glimlachend aan toe. Ze had het altijd speciaal gevonden om te zien hoe vijf vampiers zo’n hechte groep konden vormen. Totdat Zayn het allemaal verpestte natuurlijk. Volgens haar zouden de jongens hem dat echt nooit meer vergeven. Zeker niet na wat hij Harry allemaal had aangedaan.
‘Hmm, ik weet het niet,’ bracht Niall twijfelend uit. Hij was er nog steeds niet zeker van of dat nu eigenlijk wel zo’n goed idee was. Misschien kon hij zich beter stil houden en over een paar dagen weer in alle rust naar een andere stad gaan. Zo hield hij het namelijk al jaren vol, dus het zou nu ook wel gewoon lukken.