Training again

Na een saaie dag met nog een paar instortingen ging ik naar de sportzaal. Ik dronk van tevoren nog een smoothie, zodat ik toch genoeg energie zou hebben. Han was er nog niet. Hij moest ook van een stad wat verder weg komen, dus zou het nog wel even kunnen duren. Dat betekende dus maar wat gaan rekken. Ik plofte op de matten en deed een paar oefeningen om mijn benen warm te maken. Vervolgens begon ik te rekken.
Plotseling hoorde ik voetstappen en ik keek verwonderd op toen ik Edward zag.
'Moet jij niet naar de gymles?' vroeg ik verbaasd. Zijn les was zo'n half uur geleden al begonnen, dan was hij nu wel heel laat...
'Ik ben al klaar. Je mocht weg als je de moeilijkste weg op de klimwand deed zonder fouten.'
'Dus jij dacht, dan ga ik nu maar hierheen?'
'Gedeeltelijk... Ik moet toch weten waarom mijn zusje zo geïnteresseerd in je is.'
'Dat klinkt nogal fout, weet je dat?' Hij grijnsde op een mooie maar angstaanjagende manier. Er was iets aan die jongen dat niet klopte.
'Alice zoekt meestal niet zo snel direct contact.' Ik lachte.
'Waarom zoekt iedereen er allemaal iets achter. Ze wil gewoon leniger worden.'Hij grijnsde.
'Dan is het goed, maar eigenlijk was dat ook niet echt waar ik voor kwam...' Ik keek hem afwachtend aan, maar hij zei niets.
'Marloes?' gokte ik toen. Zijn gezicht verstrakte en ik kon een grijns niet onderdrukken. 'In één keer goed!' Hij keek peinzend naar de grond.
'Ik kom niet door haar heen... Ik weet niet wat ze van me denkt... Aangezien jij volgens mij gedachten kan lezen.'
'Alleen de hare,' mompelde ik. Hij glimlachte.
'Ik niet dus.' Hij zei het op zo'n rare manier dat ik hem in zijn ogen bleef aankijken. Hij keek even geschrokken. 'Oké... mijn mond voorbij gepraat.'
'Jij kunt gedachten lezen?' Hij knikte.
'Hou je mond daar alsjeblieft over.'
'Is goed...' zei ik. Hij glimlachte opgelucht. 'Maar je wilt dus weten wat ze van je denkt?' Ik beet op mijn lip om mijn lacht te verbergen. Dit was gewoon zo leuk voor haar. 'Waarom heb je mijn gedachten dan niet gewoon gelezen?'
'Omdat ik door jou óók niet heen kan komen!' riep hij verward uit. 'Jullie zijn beiden zenders die elkaar kunnen ontvangen, maar ik ben een andere...' Ik lachte. Wat een vergelijking!
'Nou, je bent hier in ieder geval bij het juiste adres.' Hij keek me afwachtend aan. 'Helaas moet ik je teleurstellen...' Hij keek me geschokt aan. 'Ik verraad mijn vrienden niet, dus zul je het haar zelf moeten vragen.' Zijn uitdrukking werd weer een stuk ontspannender. 'Oh ja... nog een tip. Ze is pas echt eerlijk als ze zich op haar gemak voelt. Er is een mooi plekje bij de waterval.' Hij keek me verbaasd aan.
'Waar?'
'Bij het pad met de treurwilgen. Aan het einde is links een bruggetje. Daar moet je over en dan is het zo'n drie minuten lopen. Gewoon op het geluid van de waterval afgaan. Watervalletje eigenlijk...'