I wanna walk by myself!!!

We liepen naar de les en ik was licht in mijn hoofd. Ik begon te wiebelen, maar liep gewoon door. Toen de bel was gegaan en we het klaslokaal inliepen, moest ik me even aan Dilan vasthouden die me verbaasd aankeek.
'Wat is er?' vroeg hij bezorgd.
'Ik moet even gaan zitten...' mompelde ik en strompelde naar de achterste rij, waar ik neerplofte. Alles begon nu nog drie keer zo erg te tollen en ik greep me weer aan Dilan vast.
'Heb je wel gegeten vanochtend?' vroeg hij. Ik dacht na.
'Ja... yoghurt met... muesli...' Het was iets wat ik iedere dag had, maar het kostte me moeite om het te onthouden. Ik zuchtte en schudde mijn hoofd. Niet zo'n slim idee. Alles werd even zwart en het volgende moment, toen alles weer licht was, lag ik op de grond. Er stonden een paar mensen verbaasd om me heen.
'Wat heb ik?!' riep ik woedend uit. Ik begreep er niets van en dat maakte me van streek. Ik haalde een paar keer diep adem, ging recht zitten en dacht na. Ik had een jetlag... oké... Ik had gisteren iets teveel gesport... Mijn conditie was bagger.
'We brengen je wel even naar de zuster...' zei Dilan en tilde me weer overeind. Ik schudde verwoed mijn hoofd.
'Nee,' zei ik. 'Ik heb gewoon een energietekort.'
'Je kunt beter toch even na gaan vragen.' Ik zuchtte gefrustreerd.
'Néé,' zei ik duidelijk en koppig toen Dilan me naar buiten droeg.
'Wat is er aan de hand?' vroeg een zijdezachte stem.
'Hélemaal níks!' zei ik boos. 'DILAN ZET ME NEER! Ik heb zelf ook benen gekregen, ik kan héus wel zelf lopen.' Marloes die naast me liep grinnikte.
'Waarom zijn jullie nog niet in de klas?' vroeg meneer Kassens, die ons dit uur had en naar het lokaal liep.
'Lilly is net flauwgevallen, maar vertikt het om naar de zuster te gaan.'
'Lilly... ik zou dan toch even gaan...' Ik zuchtte.
'Oké... als ik zèlf mag lopen,' zei ik koppig.
'Dilan zet haar neer,' zei de leraar. Dilan zuchtte en zette me neer.
'Jasper, jij brengt haar even naar de ziekenboeg. Dilan heeft zijn les harder nodig dan jij.'
'Jezus Christus. Ik heb zelf ook voeten. Ik kan daar toch zelf wel heen lopen...' zei ik. De leraar keek me met een opgetrokken wenkbrauw aan en ik zuchtte. Ik zette een paar stappen vooruit en begon weer te wiebelen.