Foto bij Chapter 3.3 - Sailing away

Mocht je je afvragen waarom de datums bij de hoofdstukken niet meer kloppen: ik heb overal een plaatje aan toegevoegd, namelijk mijn nieuwe cover ;D
Wat vind je ervan? ^^
-en nu moet ik een gedichtje bedenken, damn, wat heb ik mezelf aangedaan? D: Ik schrijf écht te intuïtief >.<- -zo blijkt ook maar weer uit andere dingen, die ik me zojuist gerealiseerd heb... ugh.-

Hoe passend voor een donker woud: waar de zee op zijn zwartst is
Een zinkend schip zal zijn weg vinden naar het woud waar het altijd nacht is.
Slechts verlicht door een gouden gloed
Niemand anders zal het vinden dan een sterveling vol moed.


Wat moest hij daar nu weer mee? Waar de zee op zijn zwartst is.... Dat kon overal wel zijn. Nou ja, in ieder geval wist hij zeker dat hij het niet moest zoeken bij een zonnig, tropisch strand, met een helderblauwe zee...

Verdomme, het was hopeloos. Zuchtend masseerde hij zijn slapen en besloot dat hij er beter mee op kon houden. Zo kwam hij geen stap verder.
Hij leunde achterover en nam nog een slok uit de fles die naast hem stond. Hij was bijna leeg, zag hij. Die Marin had echt bijna al zijn rum opgedronken. Daar moest hij nog eens een hartig woordje mee spreken...
Marin... zijn gedachten gleden weer naar haar af. Hij moest weer proberen een gesprekje met haar aan te knopen, zonder die vreselijke Ivar erbij. Uiteindelijk moest het hem toch lukken haar vertrouwen te winnen? Als hij maar...
Hij moest hiermee ophouden. Sinds wanneer maakte het hem uit wat iemand van hem dacht? Er waren meer vissen in de zee, bracht Jack zich in herinnering. Van gepieker over verloren zaken kreeg je alleen maar hoofdpijn.

Waarom was ze überhaupt niet gewoon weggegaan?
Ze herinnerde zich nog maar al te goed, het moment dat ze zich realiseerde dat het schip wegvoer. Paniek had zich van haar meester gemaakt, en bijna, bijna was ze overboord gesprongen. Maar hij had daar een stokje voor gestoken. De blik waarmee hij haar aankeek toen hij zijn handen uitstak om haar tegen te houden, maakte haar misselijk.
"Waar gaan wij naartoe?"
"Waarom heb je niet gezegd dat je uitvaarde?!"
"Waarom liep je hier nog rond, als je zonodig weg wilde?"
Ja, waarom? Ze was ziek van dit schip, na al die tijd dat ze er opgesloten had gezeten. En de kapitein mocht ze niet. Dus waarom was ze gebleven?
Was het omdat de bemanning haar had afgeleid met vragen?
Was het om die blonde jongeman, die haar had aangesproken?
Wat dacht ze?
Wat voelde ze?


Beetje kort stukje, I know. Ben bezig met een ander verhaal, onbekende personen, dat ik misschien wel ga laten uitgeven... Maar dit verhaal gaat verder hoor! I promise :'D

Reageer (2)

  • Louriox

    De hoeveelheid woorden maakt niet uit, de inhoud wel, en die is zoals gewoonlijk weer geweldig :D

    _________________________
    I added cool smileys to this message... if you don't see them go to: http://s.exps.me

    1 decennium geleden
  • Exile

    ga je snel verder?;D

    1 decennium geleden

Meld je gratis aan om ook reacties te kunnen plaatsen