Hoofdstuk vier: Marked • 4.2

De zolen van haar laarzen lieten een zacht tikkend geluid achter bij iedere stap die ze door één van de achterbuurten van de stad zette. Haar bruine haar danste vrolijk op haar rug terwijl haar ogen de omgeving nauwkeurig scanden. Waarschijnlijk zou ze hier wel een slachtoffer kunnen vinden. De meeste types die in zulke buurten rondhingen zou toch niemand missen. Niemand kon zeggen dat ze niet efficiënt te werk ging en geen rekening hield met anderen.
Een mysterieuze glimlach sierde haar rode lippen bij het zien van een gestalte wat verderop. Target, check! Vandaag had ze echter geen zin om er een lang verhaal rond te binden. Ze zou dit snel gaan afhandelen zodat het branderige gevoel in haar keel weer zou verdwijnen. Over enkele minuten zou de jongen die ze voor ogen had dood zijn.
De jongen leek eerst nog verbaasd te zijn dat ze naar hem toeliep. Zijn verbaasdheid sloeg al gauw om in een tevreden grijns. Blijkbaar had hij niet zoveel succes bij de meisjes, en dat kon Alexandra perfect begrijpen. Haar kon het echter niet schelen. Het enige wat ze van hem wou hebben was zijn bloed. Zijn uiterlijk deed er niet toe.
Ook de grijns op zijn gezicht verdween als sneeuw voor de zon toen hij doorkreeg dat hij vandaag beter een andere plek had uitgekozen om rond te hangen. Hij bedacht zich een fractie van een seconde te laat dat hij zich uit de voeten moest maken. Haar scherpe hoektanden drukten zich zonder moeite door de huid van zijn nek heen. Haar armen hielden de jongen ondertussen in een stevige greep waardoor hij geen kant meer uit kon.
Zoals verwacht nam het branderige gevoel in haar keel af naarmate ze meer van zijn bloed binnen kreeg. Ze ging er zich automatisch ook sterker door voelen, maar dat gevoel zou maar voor een paar uurtjes blijven.

Enkele minuten later viel het lichaam levenloos op de harde grond neer. Alexandra haalde haar hand langs haar lippen om de bloedresten weg te vegen. Het zou er namelijk niet echt charmant uitzien met bloed aan je lippen.
‘Poor guy.’ Een lachende stem zorgde er onmiddellijk voor dat ze haar hoofd opzij draaide. Haar ogen kregen eerst een been in het zicht dat wat in de lucht bengelde. Al snel werd duidelijk dat het been wel degelijk bij een lichaam hoorde, net zoals de stem dat deed. Hij had waarschijnlijk de hele tijd al nonchalant op het muurtje zitten toekijken. Zijn rug leunde tegen een bakstenen muur die op zijn buurt één wand van het bijbehorende huis vormde. Een grijns sierde zijn gezicht.
‘Jij hebt ook echt met iedereen medelijden hè?’ vroeg Alexandra lachend terwijl ze het lijk even liet voor wat het was. De, nog levende, jongen sprong sierlijk van het muurtje af en kwam netjes op zijn twee voeten terecht.
‘Niet met iedereen,’ sprak hij haar tegen terwijl hij met zijn wijsvinger naar zijn eigen mond gebaarde. Alexandra veegde nog een keer langs haar lippen aangezien dat was wat hij bedoelde. Ze was daarnet waarschijnlijk een klein stukje vergeten.
‘Hoe wist je eigenlijk dat ik hier was?’ wou ze nu toch wel van hem weten. Ze had hem namelijk op geen enkele manier laten weten waar ze naartoe ging.
‘Van zodra ik wist waar Louis uithing dacht ik dat jij ook wel in de buurt zou zijn,’ antwoordde ze jongen schouderophalend. Op dat gebied was ze echt veel te voorspelbaar. Als je haar kende tenminste.
‘Hmm, right..’ mompelde Alexandra betrapt.