Behind The Fairytale |18|

Behind The Fairytale |18|
Kaylee Melania Hope
Ik zag hoe hij richting het secretariaat liep. Hij was net uit zijn donkere, dure auto gestapt en kwam elegant deze kant uit. Toen hij binnenkwam, zette hij zijn zonnebril af en glimlachte hij naar Britney en mij. Zijn ogen hadden een warme, donkerbruine kleur. Een kleur die ik nog nooit gezien had. Zijn tanden stonden in rechte, witte lijnen tussen zijn perfect volle, zachtroze lippen. Zijn donkerbruine, bijna zwarte haar lag perfect en zorgde ervoor dat zijn witte tanden nog witter leken. Ik wist niet van waar hij juist kwam, maar niet van Spanje ofzo, van nergens waar de zon altijd scheen, want gebruind was hij helemaal niet. Maar het zag er prachtig uit, ik had nog nooit iemand zo moot gezien.
Hij stond voor de balie en glimlachte naar de leerkracht die daar achter zat.
‘Jij bent Daniël Fuller?’ Ze leunde naar voren om het lawaai dat hier was te kunnen overstemmen en ervoor te zorgen dat hij aar verstond. Het was niet nodig, zelfs ik verstond het tot hier.
‘Ja, dat ben ik. U kent me al?’ Zijn vriendelijke stem klonk warm in mijn oren en liet me helemaal smelten. Ik wierp een veel betekende blik op Britney, die net op het zelfde moment dat ook wou doen. Ze grinnikte en op mijn gezicht verscheen een klein glimlachje, die werd groter toen ik weer naar Daniël keek.
‘Jaa...’ Ze stootte een kort, nerveus lachje uit. ‘Het komt niet zo vaak voor dat we hier nieuwe leerlingen hebben, en jou had ik nog nooit gezien. Ik heb hier je lessenrooster en alle andere papieren die je nog nodig hebt.’ Ze grabbelde een stapeltje papier bij elkaar en legde het voor zijn neus neer. ‘Die twee meisjes zullen je helpen om een beetje wegwijs in de school te raken. Ze hebben het eerste uur les met jou, dus ook daarna kunnen ze je tonen naar waar je moet gaan. Veel plezier!’ Ze schoof de papieren dichter naar hem en keek afwachtend op tot hij zich omdraaide. Hij kwam direct naar ons toe gelopen.
‘Zijn jullie die twee meisjes ?’ Zelfzeker kwam hij grijnzend dichterbij staan. Britney bleef opmerkelijk stil en ze tikte mijn hand om te zeggen dat ik antwoord moest geven.
‘Of Course, ben jij die nieuwe ?’ Deed ik hem grijnzend na.
‘Aangezien ik gemerkt heb dat er niet veel nieuwe leerlingen hier zijn, wel ja. En jullie hebben net als ik het eerste uur les van...’ Hij keek even naar zijn lessenrooster. ‘Meneer Varner, wiskunde?’
‘Ja, volg ons maar. Het is niet ver, gewoon dat blok ginder en dan de tweede verdieping.’ Terwijl we naar buiten gingen, wees ik hem waar het lokaal zich bevond. Hij knikte.
‘Dat zal ik nog wel terugvinden, volgende keer. Meneer Varner, wat is dat voor iemand?’
‘Als het een vrouw was, had ik al direct gezegd dat het een heks was, nu kan ik wel tovenaar zeggen, maar dat klinkt nogal dom...’ Ik lachte en hoopte dat hij dat ook ging doen, dat deed hij. Toen we in de klas aankwamen, zag meneer Varner ons al komen en waggelde - ja, dat is zo zijn manier van stappen, net een eend - hij naar Daniël.
‘Ik heb nog wel een plaatsje voor jou. Daar achteraan, naast meneer Cullen.’ Hij wees naar Emmett en verbaasd keek ik hem aan toen Rosalie er niet naast zat.
‘Waar is die blonde?’ Ik liep langs hem terwijl ik mee met Daniël naar achter liep.
‘God, wat ben je vriendelijk! Is dit niet de eerste keer dat je tegen me praat? Ik denk het. Aangenaam, ik ben Emmett Cullen.’ Ik negeerde hem zoals hij mijn vraag genegeerd had en ging op de plaats zitten waar ik vroeger naast Amy had gezeten. Ze was gaan vragen of ze haar uurrooster niet kon veranderen. Dat kon, nu zat ik hier alleen. Terwijl meneer Varner zijn les begon, zag ik hoe Daniël en Emmett een heel gesprek begonnen. Geen gezellig gesprek, dat kon je zo zien. Daniël zat helemaal links van zijn bank, Emmett helemaal rechts en elke keer dat ze elkaar wat zeiden, keken ze elkaar vuil aan. Waar was dat goed voor? Kende die twee elkaar dan al?