Brieven - 104

Het eten was best gezellig. Mijn ouders en Keylina konden na wat aarzeling in het begin best goed opschieten met Yue. Yle veroverde natuurlijk ieders hart, door te zeggen dat ze hen leuk vond omdat ze mijn familie zijn, en al snel bij Keylina op schoot kroop. Voor haar acht jaar kon ze soms nog behoorlijk kinds en naïef zijn, maar dat stoorde niet. Yue vertelde dat zij vroeger ook zo was.
“Ik begrijp het eigenlijk niet”, zei Keylina na een tijd. “Wij zijn gevangenen, en toch nodigt u ons uit om samen met u te eten.”
“Jullie zijn familie van Lizzie, en zij is heel belangrijk voor onze stam”, zei Yue. “Maar je hebt gelijk, het is ongebruikelijk.”
“In de vuurnatie zouden we het nooit doen”, zei mijn vader.
“Dat weet ik”, glimlachte Yue. Ze aarzelden even. “Keylina, weet jij toevallig hoe het met de gevangen watermeesters is?”
“Nou… Ik kan niet zeggen dat ze goed verzorgd worden, maar voor zover ik weet worden ze ook niet mishandeld. En degenen die voor de gewonden moeten zorgen hebben het op zich redelijk goed. Ze krijgen voldoende eten en drinken en zo en delen samen een grote slaapzaal. Daar mogen ze wel niet uit als ze niet moeten werken.” Ze aarzelde even. “Af en toe moeten ze ook voor moeder zorgen, die knapt echt op sinds de watermeesters er zijn.”
“Dat is fijn”, zei Yue hartelijk. “Ik ben blij voor je moeder.”
“Meent u dat?”, Keylina staarde haar stomverbaasd aan. “Ik bedoel, jullie zijn eigenlijk toch vijanden?”