Chapter 2.2 - Stowaway

Het was een jonge vrouw van een jaar of vijfentwintig, met lang, donker haar dat in een dikke vlecht op haar rug hing. Ze zat met haar ogen gesloten onderuitgezakt in de stoel en leek zijn binnenkomst niet op te merken. Haar kleding bestond uit een rafelige broek en een smoezelige bloes waarvan enkele knoopjes ontbraken. Om haar nek glinsterde iets van goud.
Een tijdlang stond hij daar doodstil, bezig van de schrik te bekomen dat er opeens een vrouw in zijn kajuit zat, zo stil dat ze wel dood zou kunnen zijn. Hij zag echter geen spoor van verwondingen, en als hij goed keek, zag hij haar borstkas zachtjes op een neer gaan, wat erop wees dat ze nog ademde. Maar waarom sliep er een vrouw in zijn hut?
Op zijn schip?
Het schip dat de avond tevoren nog opgesloten had gezeten in een fles?
Behoedezaam liep hij op haar af, zich afvragend of hij haar wakker zou maken. Hij zag een halflege fles naast haar op het bureau staan en voelde een golf van verontwaardiging. Ze had aan zijn rum gezeten!
"Hé," zei Jack op redelijke luide toon.
Ze reageerde niet. Hij deed nog een stap dichterbij. Ze zag er eigenlijk best wel schattig uit zo, maar hij moest en zou weten wat ze hier deed. "Hé. HÉ!"
Nog een stap dichterbij en hij schudde aan haar schouders. Zodra ze zijn aanraking voelde, vlogen de ogen van de jonge vrouw open. Plotseling ging alles heel snel.
Ze siste en schoot overeind, weg van hem. Midden in die beweging trok ze, snel als een slang, een dolk uit haar broekzak en voor hij het wist prikte die in zijn keel, terwijl ze hem met felle ogen aankeek.
"Hooooo," zei Jack en stak zijn handen in de lucht. "Die had ik niet zien aankomen."
"Dat was ook niet de bedoeling," siste ze. Haar stem klonk hees, schor, alsof ze hem al dagen niet gebruikt had. Hij rook de alcohol in haar adem, maar haar ogen stonden helder, zij het een beetje verwilderd. Toen hij erin keek, meende hij een moment haar te herkennen, maar het ontglipte hem meteen weer. Nou ja, er waren urgentere zaken nu.
"Ik kwam alleen maar vragen wat je in mijn kajuit deed," zei Jack, nog steeds zijn handen in de lucht geheven ten teken dat hij ongewapend was.
"Jouw kajuit?" Ze fronste, maar liet haar aandacht geen moment verslappen. "Dit is jouw schip?"
"Ik zou zeggen, aangezien ik Captain Jack Sparrow ben en dit de Black Pearl is, ja. En ik zou het fijn vinden als je dat mes liet zakken, zodat we een normale conversatie kunnen voeren."
Ze snoof, klaarblijkelijk van mening dat 'normaal' niet op hem van toepassing was. Of op haarzelf. Maar ze haalde haar dolk weg en dat was heel wat.
"Goed," zei ze, de dolk naast zich op de tafel deponerend. "Waar wilde je het over hebben?"
"Nou..." Hij deed alsof hij diep nadacht. "Ik zat te denken over de vraag: wie ben je en wat doe je op mijn schip?"