029 : Don't you cry

Wat was er nou aan de hand? Ergens voel ik me onzeker en schuldig, om Tom's reactie. Is de verandering niet goed of had ik gewoon beter weggebleven? Als ik 2 voeten voor me zie verschijnen kijk ik op. Bill zucht en ik draai mijn hoofd opzij. 'Sorry.' fluistert hij zacht en ik knijp mijn ogen dicht. Mijn ogen vullen zich met tranen en ik loop de kamer door, van hem weg. Ik had niet gedacht dat het zoveel pijn zou doen, kut. Als ik de stevige grip op mijn schouders voel draai ik me om en stort me in zijn armen neer. We zakken op de grond en voor het eerst lopen de tranen over mijn wangen, in het bijzijn van een belangrijk persoon. Waarom heb ik hem hiermee achtergelaten?


Hij kust keer op keer een traan weg, zolang tot het mijn kin reikt. Ik sla mijn armen om hem heen en kijk met verdrietige ogen op hem neer. 'Kijk je nou.' Starend naar mijn gezicht vol tranen. Zijn gladde vingers proberen ze weg te strijken, maar ze blijven maar komen. Al snel beginnen zijn ogen ook te blinken en hangt zijn hoofd tegen de mijne aan. Hij schud langzaam zijn hoofd en kijkt me aan.


Ik heb Bill nog nooit in mijn leven weten huilen, en dat had ik nooit willen zien ook. Net als hij, veeg ik iedere verloren traan van zijn gezicht weg. Mijn vingers worden zo nat, als de zijne over mijn gezicht. Ik hap naar verse lucht en voel hoe een vochtige vinger mijn bovenlip prikkelt. Zonder dat ik het erg door heb, zakt mijn vinger op zijn gezicht naar dezelfde plek. Hij blaast warme lucht door zijn mond, en rekt zijn gezicht tot net aan mijn wang. De kleine aanraking doet me mijn ogen sluiten. Hij trekt mijn kin omhoog en niet veel later voel ik 2 zachte lippen verlangend op de mijne. Ik geniet tot hij ze er even afhaalt om ze er schuinig terug op te plaatsen.


Langzaam tuit ik mijn lippen en open mijn mond een stukje, waar Bill hetzelfde over denkt. En zo trek ik ze er weer af. De kus gaat niet verder dan enkel onze lippen, wat ons best lijkt. Met nood aan meer, kust hij door en houden op na enkele minuten. 'Kom.' fluistert hij zacht en trekt me in het bed. Ik leg me neer in zijn armen en zwijgend staren we beiden een andere kant op. Als onze ademhalingen terug regelmatig op elkaar afstemmen kijk ik omhoog naar Bill's make up loze ogen. Hij krult een roze haarlok om zijn vinger en staart er wezenloos naartoe.


'Ik zag haar voor het eerst in een klein café, in haar eentje zittend aan een tafel in de hoek. Ze had een blauwe jurk aan, afgewerkt met kant en droeg haar schoenen balancerend op haar tenen. Ze dronk rode wijn en had haar haren aan 1 zijde laten neervallen. Toen ze opkeek vond ik een connectie met haar grasgroene ogen en stootte mijn been tegen een andere tafel, waardoor de inhoud van de man zijn glas over de tafel heen verspreide.'

Bill grinnikt zacht en staart fronsend naar de opgedraaide haarlok in zijn handen. 'Ze lachte me toe en zorgde ervoor dat de man ophield met schelden. Ik heb de hele nacht met haar gepraat, ze verstond me en ik haar. Ze was oogverblindend en ik wist dat zij het was.'


Hij stopt en gespannen wrijf ik over zijn borst heen. 'En toen..' Hij glimlacht, maar de glimlach is om de pijn weg te lachen, dat weet ik wel. 'Ik wist niet beter dan haar eerst voor te stellen aan mijn oudere broer, ik werd zowat onzichtbaar en hij werd alles wat ze wou. Langzaam werd het duidelijk dat ze me gebruikte om bij Tom te geraken.' Hij stopt weer en laat mijn haar los. Een druppel valt op het kussen en ik streel nog steeds over zijn borst heen.


'Het ergste van al is dat ik nog steeds van haar hou, hoe erg ze me ook misleid heeft. Na 4 maanden hoop ik nog steeds dat ze voor mij kiest.' Ik sla mijn armen om hem heen en geef een kusje op zijn slaap.


'Ik zou je nooit pijn kunnen doen Bill.' fluister ik zacht.



Dank je voor alle reacties! xx(H)