028 : Here we go

Lays' Point Of View (Speciaal voor IAmCrazy )



"Bon Jovi" met "Always" speelt zacht op de achtergrond, wijl we aan het rode stoplicht staan. Song nummer 1 op de album "Crossroad". Een kleine glimlach vormt zich op m'n gezicht. Onze liefde voor Old Rock is nog iets extra's dat ik en Bill delen. Met dit liedje als onze favoriet. Bill parkeert de auto langs de achterkant van het hotel en trekt de sleutels uit het contact. De cd speelt nog steeds op hetzelfde liedje, evenals de reden waarom we beiden gewoon blijven zitten, elk met onze eigen gedachten bij het onmogelijke.


Op den duur worden mijn gedachten me teveel en draai ik mijn hoofd lichtjes naar Bill toe. Hij zei dat het ons zou lukken, maar daar ben ik helaas niet echt van overtuigd. Ik zie dat hij niet meer dezelfde is als een halfjaar geleden. Voorzichtig schuif ik mijn hand in de zijne, die op zijn been ligt. Zonder omkijken neemt hij hem stevig beet, alsof ik van plan ben weg te lopen. Een onzeker gevoel besluipt me, zodra ik een of ander lang model de parking zie doorkruisen. 'Bill,...ik durf niet.' piepend probeer ik me te verstoppen, als een hele horde mensen het hotel binnen - en buiten loopt. Elk om beurt glijd hun blik binnen de auto. 'Waarvoor ben je bang? Ik staar toch ook naar je? Als iemand nu niet naar je zou staren, zou ik pas bang beginnen worden.' Twijfelend kijk ik in zijn overtuigende gezicht. 'Kom nu maar.' Hij haalt de cd eruit en stapt vervolgens uit de auto. Kreunend hijs ik me overeind en volg Bill op de voet het hotel binnen. Bijna onzichtbaar.


Binnen neemt hij m'n hand steunend vast, wat iedereen hier lijkt op te merken. Ik zet net als Bill mijn |Wat kijken jullie nou?| blik op en we begeven ons tot de balie. Bill voert het woord zonder al te veel interesse. Dat komt vast door de vrouw die me bedenkelijk aanstaart. Uiteindelijk lopen we naar de lift en sluiten de deuren. Van een vrolijke, hypere Bill is geen spoor meer te vinden. Wat angstig om de oorzaak hiervan, leg ik mijn hoofd op zijn schouder neer. Even later staan we voor de kamerdeur en zucht ik. 'Ben je klaar?' fluistert hij schattig. Ik knik, want er is geen uitstel meer mogelijk. Hij opent de deur en stapt binnen. Ik hoor gepraat uit een verdere kamer en kan plots Bill's naam afleiden uit het gesprek.

Hij trekt een neutraal gezicht, terwijl ik hem bezorgd aankijk. 'Hebben jullie ruzie?' Hij haalt zijn schouders op en braafjes volg ik hem. Dit zit helemaal niet lekker, waarom roddelen ze over hem? Het gesprek zwakt af en ik bijt op mijn lip. 'Doe gerust alsof ik er niet ben, jongens.' spreekt hij arrogant. Alle ogen in de kamer richten zich achter hem en ik bereid me voor met een |I don't care| look.


'Wie is dat broertje?' Ik neem de moed op te kijken, maar ik had het beter toch niet gedaan. Langzaam glijd de steunende hand uit de mijne en lijk ik gefocust op een misselijkmakend beeld. De verstrengelende hand van het meisje die Tom's hand steelt. Om het zeker te weten, kijk ik op in Tom's ogen. Vechtend tegen de tranen die opkomen. Ik draai mijn hoofd weg naar Bill, die naar de grond staart. 'L..-Lays'?' Ik antwoordt niet en wacht op Georgs' reactie. Compleet uit het veld geslagen en sprakeloos. 'Oh, je deelt een kamer met mij.' verklaart Bill en neemt mijn hand terug vast. Zodra dat gebeurt staat Tom op uit de zetel en loopt zijn kamer, vermoed ik, binnen. Gevolgd door een luid gedaver van een dichtgeslagen deur. Ik slik en krijg geen woord uit mijn keel. 'We zetten de koffers even binnen.' red Bill me uit de situatie. Vluchtig slepen we die samen binnen en sluit ik de deur achter ons. Vooral peinzend aan wat er nou precies gebeurt was...