Hoofdstuk vier: Marked • 4.1

Hoofdstuk vier: Marked


‘I will find you, mark my words…’

Starend naar haar eigen reflectie in de spiegel galmden de woorden door haar hoofd heen. Ze wist dat hij niet loog en haar uiteindelijk ook echt zou vinden. Dat was ook de reden waarom ze zich de laatste tijd extra veel verplaatste en nooit langer dan een week op dezelfde plek bleef.
Haar vingertoppen gleden zachtjes over haar schouder heen. Een dunne, lange snede ontsierde haar lichaam. Het lukte haar nog net om hem telkens weer onder haar shirt te verbergen. Zeker wanneer ze korte mouwen droeg was het extra moeilijk.
Hij had haar de snede bezorgt zodat hij haar terug zou kunnen vinden. Zelf had hij exact dezelfde snede waar druppels bloed uit sijpelden wanneer ze in de buurt was. De snede verraadde haar aanwezigheid.
Een diepe zucht ontsnapte uit haar mond toen ze haar shirt van het bed griste en het over haar hoofd trok. Haar bruine haar liet ze loshangen waardoor de lichte krullen zichtbaar werden. Als laatste hulde ze haar voeten in bruine laarzen die gemakkelijk zaten.
Voor een kort moment trok ze een moeilijk gezicht. Het was al enkele dagen geleden dat ze nog bloed had gehad. Het branderige gevoel in haar keel was dan ook duidelijk aanwezig en zou niet weggaan voordat ze gegeten had. Op dit moment was het nog dragelijk, maar het moest zeker niet veel langer meer gaan duren.
Ze zou straks wel gewoon zorgen dat ze een slachtoffer te pakken kreeg zonder dat iemand er iets van zou merken. Er waren vast wel genoeg plekken waar niet zoveel mensen kwamen. De persoon die dan zou besluiten om toch eens langs te lopen zou het zich gaan beklagen. Alhoewel… Niet dat dat echt kon wanneer je dood was.
Voor een laatste keer haalde ze nog een hand door haar haren heen. Ze had Harry en Louis inmiddels wel lang genoeg alleen gelaten. Ze was daarbij ook niet van plan om voor eeuwig boven te blijven.

‘Ik ben even naar buiten.’ Alexandra stak haar hoofd door de deuropening van de keuken waar de twee jongens zich nog steeds bevonden. Ze dacht dat het wel handig zou zijn om hen even te melden dat ze weg ging. Je wist maar nooit of ze weer zouden denken dat ze er weer vandoor zou gaan. Daar was het namelijk nog te vroeg voor.
‘Hou het netjes,’ antwoordde Louis er grijnzend op. Hij had al zo’n vermoeden waarvoor ze naar buiten ging en kon het dan ook niet laten om er een grapje over te maken. Zelfs kon een klein lachje niet onderdrukken bij zijn uitspraak.
‘Hmm, dat kan ik niet beloven.’ Alexandra stak haar hand nog eventjes naar hen op en wandelde toen rustig naar de voordeur toe. Door het raam heen had ze al kunnen zien dat de zon zich vandaag wel liet zien. Dat betekende dus dat er meer mensen waren die naar buiten kwamen omwille van het mooie weer.
Met een kleine grijns op haar gezicht wandelde ze de voordeur uit, klaar om een geschikt slachtoffer uit te zoeken.
Op sommige momenten stond ze zichzelf toe om kieskeurig te zijn, en nu had ze zo één van die momenten. Ze had helemaal geen zin in een hysterisch, schreeuwend meisje en besloot om gewoon voor een jongen te gaan. Het moest niet zo moeilijk zijn er één te vinden die met open ogen in haar val zou trappen.