024 : Okay..

Langzaam leg ik de telefoon terug op de hoorn neer. Mijn blik is strak naar de marmeren vloer onder mij gericht, waar 3 kleine druppeltjes op liggen. Ik..ik kan niet geloven wat ik net hoorde. Tom heeft me al vervangen. Vervangen door ene Charlie, die Bill's hart heeft gestolen of wat? Wat is dat toch met die tweeling? Ik voel me kwaad worden op Tom, op Charlie, op Georg, op de hele wereld en vooral op mezelf!
Hoe heb ik ooit kunnen denken dat ik na dit kamp, mijn gevoelens zou blootleggen aan Tom? Die vuile player neukt al een ander!

'Layla, is alles oké?' Geschrokken kijk ik op in Griselda's strenge vragende blik. Elke blik gaat gepaard met strengheid, of het nu blijdschap of verdriet is. 'Nee.' zeg ik eerlijk en bal mijn handen tot vuisten. Ik voel tranen over mijn wangen lopen en krijg een gekke drang. 'Mag ik gaan rennen?' Ze kijkt me verbaasd aan, gepaard met strengheid natuurlijk. 'Nu?' Ik knik en veeg kwaad mijn tranen weg. 'Of ik sla hier alles kort en klein.' Ze knikt haar hoofd en als de wind ben ik vertrokken. Ik ren de trappen af en voel het warme zand onder mijn voeten. Ik ren zo hard ik kan langs mijn bekende route en begin weer te huilen. Hoe kon hij nou? Ik dacht dat er misschien toch iets was. Dat hij koste wat het kost op me zou blijven wachten, maar nee. Blijkbaar is zijn gevoel niet zo sterk, als die is bij mij.

Waarom denk ik altijd aan die stomme sprookjes? Jongens zoals hem hebben ook behoeftes. Spontaan ren ik nog harder en het voelt haast alsof ik zweef. De zon begint onder te gaan, maar ikzelf ben nog niet gekalmeerd. Ik mis Bill. Ik voel me struikelen over een emmer en val neer op mijn knieën. Er klinkt een harde knal en van het een op het andere moment ben ik door en door nat. Als een totale gek blijf ik zitten en staar naar de wilde golven in de blauwe zee. Ik zou nu willen zwemmen, maar wie weet kom ik er niet meer levend uit, te gevaarlijk.

Mijn ogen trekken zich opzij, richting een rennend koppel, schuilend onder een palmboom voor de hevige regen. Hun lachende stemmen maken me duizelig en mijn maag doet er gewoon pijn van. Ik zou willen dat ik ook op die manier kon leven,...met Tom. Ik kan er niets aan doen, hij zit in mijn hoofd geprint, ik...ik hou van hem.
Zolang dit maar een gedachte blijft, is er niets aan de hand.


'Layla!' Ik schrik op en zie een gele jeep over het zand rijden. Ze wenkt me haastig en snel sta ik op, problemen krijgen met haar is om Wereldoorlog III vragen. 'Ik loop wel.' zeg ik met mijn hoofd naar de grond gericht. 'Zo wordt je nog ziek, kom nu maar.' beveelt ze me en ik stap dan maar in.

Er speelt een zacht muziekje in de kamer en ze geeft me een tas groene thee. 'Ik weet dat het een jongen is.' Even kijk ik op en zie plots een vreemde blik op haar gezicht. 'Waarom denk je dat ik je oom buitensmeet?' Ik lach eens zacht als ze haar wenkbrauw optrekt. Ze zucht en valt in haar eigen sofa neer. 'Hij heeft me bedrogen met de poetsvrouw.' Ik kijk haar serieus aan en zie een moeilijke blik. Heeft ze dan toch nog een hart zitten? 'Geloof me, je hoort het liever van een ander, dan dat je het met eigen ogen moet zien.' Ik knik en drink van mijn thee. 'Het spijt me.' Ze schud haar hoofd en drinkt zelf ook wat. 'Het is wat het is, niets aan te doen.' Ik staar wat naar het brandende haardvuur en drink mijn tas leeg.