022 : Call him

Met een trotse glimlach toets ik Bill's nummer in op de telefoon. Opgewonden wacht ik tot ik Bill's stem aan de lijn te horen zal krijgen. Ik heb al 2, bijna 3 maanden niets meer van hun gehoord of vernomen. En in die lange tijd dat ik hier zit, denk ik steeds meer en meer aan hoe de jongens ook alweer waren. Gustav was een engeltje, Bill mijn beste vriend, Tom mijn onbereikbare liefde en Georg mijn nieuwe aartsvijand.


Niet te geloven dat ik er gewoon niet echt meer zoveel mee inzit, sinds ik hier ben. Het is gek, maar steeds als ik aan Tom denk krijg ik zo'n gek gevoel door me heen, waarvoor ik nieuwe kracht heb om door te zetten. Very Strange.


'Nummer is onbekend.' hoor ik plots. Dat meen je toch niet! Haastig druk ik af en toets het opnieuw in, is dat een 4 of een 1? Met een fronsend gezicht kijk ik naar het briefje dat Bill me gaf. Ik probeer het met de 1 of de 4, maar geen van beiden lukt. 'What the..!' Grommend zucht ik diep en bijt op mijn lip. Die klungel zal nog wel het verkeerde nummer opgeschreven hebben ook zeker? Wat nu gedaan, ik wil echt met hem praten.


'Georgs' nummer? Maar dan moet ik eerst met hem praten en dat wil ik helemaal niet, maar ik heb het wel over voor Bill. Maar dan nog hoe kan ik nou bellen als..'

'Layla, weet je misschien niet dat je door de hoorn moet spreken als je iemand wil bellen?' hoor ik plots. Ik wordt meteen rood en ze schud geïrriteerd haar hoofd. 'Je hebt geluk dat je je best doet en..' Ik hoor haar al niet meer en toets Georgs' nummer maar in. Ik heb een ideetje, volgens mij. Ik schraap mijn keel en hoor een klik.
'Hallo, met Georg.'