Hoofdstuk drie: Interruption • 3.3

Met heel wat tegenzin liet Louis Alexandra’s lippen weer los. Automatisch zetten hij een stap achteruit waardoor zijn handen weer van haan bovenbenen gleden. Hij had de stem die hen stoorde maar al te goed herkent. Hij schraapte zijn keel lichtjes zodat hij zijn stem weer terug kon vinden voordat hij antwoord zou geven.
‘In de keuken Hazz!’ riep hij dan ook terug naar zijn beste vriend. Natuurlijk, wanneer je hem niet verwachtte kwam hij weer eens binnen wandelen.
Enkele seconden verscheen de krullenbol in de keuken. Zijn ogen vielen meteen op het meisje dat nog steeds op het aanrecht zat. Harry had haar ook al een hele lange tijd niet meer gezien en het verbaasde hem dan ook haar opeens gewoon bij Louis te zien. Hij had hem niet eens iets vertelt.
‘Ik wist niet dat jij terug was?’ vroeg hij dan ook vol verbazing. Alexandra grinnikte zachtjes om zijn verbaasde gezicht en sprong sierlijk weer van het aanrecht af. Harry was echt nog geen haar veranderd, en dat mocht je best letterlijk opvatten. Hij had nog steeds evenveel krullen als jaren geleden.
‘Sinds gisteren,’ verklaarde ze dan ook eventjes voor hem. Het was niet dat ze al eeuwen in de stad rondhing. Anders had ze zich wel eerder laten zien. Zeker aan Louis. Ze kon nooit lang bij hem wegblijven, en zeker niet wanneer ze wist dat hij ergens in de buurt was. Dat was altijd zo geweest en zou waarschijnlijk ook zo blijven.
‘Ik ga me omkleden,’ deelde ze mee aangezien ze dacht dat de twee jongens wel wat privacy wouden hebben. En daarbij kon ze ook niet eeuwig in haar, soort van, pyjama blijven rondlopen. Na nog een laatste glimlach wandelde ze dan ook de keuken uit om naar de kamer te gaan die haar was aangewezen als slaapkamer door Louis.

‘Ze heeft je weer rond haar vinger gedraaid, is het niet?’ vroeg Harry met een opgetrokken wenkbrauw. Begreep hem niet verkeerd.. Hij mocht Alexandra echt wel, maar ze had gewoon zo ontzettend veel invloed op Louis. Iedere keer weer viel hij als een blok voor haar, dat was gewoon de standaard procedure.
‘Hmm, wat?’ vroeg Louis niet-begrijpend. Hij was eigenlijk niet echt aan het opletten geweest en had dan ook geen flauw idee waar Harry het over had. Hij richtte zich nu toch maar op zijn beste vriend terwijl hij hem vragend aankeek.
‘De blik in je ogen zegt al genoeg,’ bracht Harry grinnikend uit. Exact hetzelfde als alle andere keren. Hij vroeg zich af hoe lang het weer zou gaan duren voordat ze hem weer alleen zou achterlaten.
‘Jij kunt Jules toch ook niet missen?’ probeerde Louis zich te verweren. Hij wou ook constant bij zijn vriendin zijn. Eigenlijk had hij dus geen reden om hem te beoordelen.
‘Klopt, maar zij laat me wel niet steeds alleen achter,’ gooide Harry weer terug naar de andere jongen. Hij wist dat hij nu een gevoelige plek zou kunnen raken, maar het was nu eenmaal zo. Hij zou nu zelf onderhand ook wel moeten weten dat het de waarheid was en dat er een grote kans was dat ze het weer zou doen.
‘Ik ben niet van plan om haar zomaar te laten gaan deze keer,’ antwoordde Louis heel erg zeker van zijn stuk. Het zou haar deze keer niet zo gemakkelijk lukken, daar mocht ze zeker van zijn. Al helemaal niet na hun kus van enkele minuten geleden.