Hoofdstuk drie: Interruption • 3.2

Langzaam schoof Louis de stoel waarop hij zat achteruit waarna hij ook overeind kwam. Nog steeds hield hij het inmiddels lege glas in zijn handen. Hij had niet gereageerd op de woorden die Alex had uitgesproken. Hij scheurde zijn blik van haar los en draaide zich toen om zodat hij naar het aanrecht kon lopen. Daar begon hij zijn glas uit te spoelen waardoor de achtergebleven rode kleur verdween.
‘Lou..’ bracht Alexandra zuchtend uit toen ze geen respons van hem kreeg. Ze stond nu zelf ook op van de stoel waarop ze tot nu toe had gezeten. Ze vond het helemaal niet leuk wanneer hij zo tegen haar deed en kon er zich dan ook dood op ergeren. Al was dat technisch gezien niet echt mogelijk aangezien ze al dood was.
Enkele seconden later stond ze naast hem aan het aanrecht en keek ze eventjes naar hem. Het leek er niet op dat hij van plan was om nog iets te gaan zeggen.
‘Fijn, als je niet van plan bent om nog iets te zeggen moet je het zelf maar weten.’ Ze was namelijk echt niet van plan om de woorden uit zijn mond te sleuren. Met haar handen duwde ze zichzelf weer een stukje bij het aanrecht weg zodat ze de keuken kon verlaten. Het had toch geen nut om nog langer bij hem te blijven.
Ze was nog maar enkele passen ver toen een hand zich stevig om haar pols heen sloot en haar met een ongelooflijke kracht terug trok. Haar onderrug knalde ruw tegen de rand van het aanrecht, maar ze voelde er amper iets van. Gelukkig maar, anders had ze er nog een hele tijd last van gehad.
‘Ik weet hoe je het goed kunt maken,’ mompelde Louis zachtjes terwijl hij dichter bij haar ging staan. Zijn handen had hij aan weerszijden van haar op het aanrecht geplaatst zodat ze geen kant meer op zou kunnen gaan.

Alexandra wierp hem een vragende blik toe en vroeg zich af waar hij in godsnaam op doelde. Eerst had hij als een graf gezwegen en nu vertelde hij opeens dat hij het wel wist. Soms viel die jongen echt niet te begrijpen.
Haar vragende blik werd beantwoord door een paar lippen die zachtjes op die van haar drukten. Zo ruw als hij daarnet was geweest, zo liefdevol was hij nu. Haar armen krulden zich haast automatisch om zijn nek heen terwijl hij zijn handen op haar heupen plaatse.
Hij had haar lippen al zolang moeten missen en kon het gewoon niet langer uithouden. Het had geen zin om te doen alsof, hij hield nog steeds van haar. Hoe vaak ze hem ook pijn had gedaan, hij kon niet kwaad op haar zijn, laat staan blijven.
De gewone kus was inmiddels uitgedraaid op een tongzoen en daar leek ze niets op tegen te hebben. Het koste hem haast geen moeite om haar een stukje van de grond te heffen en haar daarna op het aanrecht te plaatsen.
Haar vingers baanden zich nu een weg door zijn warrige, bruine haar terwijl zijn eigen vingertoppen langzaam over de naakte huid van haar benen gleden. Hun tongen speelden in de tussentijd nog steeds een vrolijk spelletje met elkaar.
Het geweld en de hardheid van enkele minuten geleden was volledig verdwenen tussen hen en had nu volledig plaatsgemaakt voor tederheid. Ook al zou het onmogelijk zijn, het leek alsof hij bang was om haar in duizend stukjes te breken wanneer hij per ongeluk iets teveel kracht zou zetten.
Zijn hand verkende net de rand van het shirtje dat ze droeg toen hij abrupt gestoord werd. Was het dan zo moeilijk om een goed moment uit te kiezen om binnen te vallen?
‘Louis? Ben je hier ergens?’