Hoofdstuk drie: Interruption • 3.1

Hoofdstuk drie: Interruption


Alexandra wandelde de keuken van het huis binnen terwijl ze met haar hand door haar slaperige ogen veegde. Ze was iemand die altijd wel redelijk veel slaap nodig had. Wanneer ze die niet kreeg kon ze wel eens heel erg chagrijnig uit de hoek komen.
Ze glimlachte lichtjes toen ze een jongen met warrig bruin haar aan de keukentafel zag zitten. Het bleef goed om hem na zo’n lange tijd terug te zien.
‘Goeiemorgen,’ zei ze vriendelijk tegen hem. Haar anders zo heldere stem klonk nu nog wat hees. Daar had iedereen altijd wel last van ’s morgens. Dat was dan ook exact hetgeen wat sommige mensen zo ongelooflijk sexy stond.
‘Good morning sleepy head!’ antwoordde Louis weer vrolijk op zijn beurt. Haar bruine ogen waarvan de pupillen nog klein waren door de slaap en haar bruine haar dat in de war op haar hoofd lag lieten haar er zelfs nog perfect uitzien.
Hij klemde zijn handen losjes om het glas heen dat hij vasthield. Door het vrolijke patroon aan de buitenkant was niemand in staat om te zien wat er daadwerkelijk in zat. Al had Alexandra het waarschijnlijk al lang kunnen ruiken.
‘Jij kunt ook echt geen dag zonder bloed hé?’ vroeg Alexandra lachend terwijl ze met haar hand één van de overige stoelen achteruit trok. Langzaam liet ze zich op het zitvlak zakken waarna ze haar armen op het bruine tafelblad liet rusten.
‘Waarom zou ik?’ Louis liet een kleine grijns zien en bracht het glas toen naar zijn lippen. Hij nam een paar kleine slokjes en liet het glas toen weer zakken. Enkele delen van zijn lippen waren donkerrood gekleurd. Uitdagend liet hij zijn tong langs zijn lippen glijden om de bloedsporen uit te wissen.
‘Don’t tease me,’ mompelde het bruinharige meisje terwijl ze hem doordringend bleef aankijken. Hij wist perfect hoe hij haar interesse kon opwekken en wat hij moest doen om haar compleet gek te maken. Op verschillende manieren weliswaar.

‘Hmm, jij bent degene die jarenlang niets van zich laat horen,’ weerde Louis onmiddellijk terwijl hij het glas in zijn handen wat liet rondraaien. De rode vloeistof erin volgde vrolijk de beweging die hij aanhield. Hij verbrak echter het oogcontact tussen hen niet.
‘Dus wie plaagt er hier wie?’ voegde hij er daarna nog aan toe. Het was altijd frustrerend geweest om te weten dat ze ergens op de wereld rondwandelde, maar ver uit zijn buurt. Hij had er vaak al alles voor willen geven om haar toevallig ergens tegen het lijf te lopen. Zijn geluk kon dan ook niet op sinds dat ze zich gisteren weer had laten zien.
‘Sorry daarvoor, maar je weet dat ik zo nu eenmaal in elkaar zit.’ Alexandra bekeek zijn prachtige blauwe ogen die een kleine twinkeling vertoonden. Alleen zijn ogen al zou ze zonder problemen kunnen herkennen tussen miljoenen anderen. Ze beschouwde hen als haar twee heldere sterren aan een inktzwarte hemel in de nacht.
‘Dat weet ik, maar dat wil nog niet zeggen dat ik het daarom leuk vind.’ In tegendeel zelfs. Hij vond het iedere keer weer verschrikkelijk wanneer ze weer eens besloot om er zomaar vandoor te gaan. Je zou denken dat hij er intussen wel aan gewend zou zijn, maar dat was dus helemaal niet het geval. Hij liet het alleen gewoon niet merken aan de buitenwereld. Dan zou hij overkomen als een zwakkeling, en zo kenden ze hem niet.
‘Misschien kan ik het wel goedmaken,’ probeerde Alexandra voorzichtig. Ze wist dat ze hem keer op keer weer pijn deed. Al wist hij waarschijnlijk niet dat ze er zichzelf ook ontzettend veel pijn mee deed.