Behind The Fairytale |07|

Behind The Fairytale |07|
Kaylee Melania Hope
Ik had toch gelijk gekregen. Miles was niet meer gekomen en al de tijd sinds de dag dat ik de weddenschap gewonnen had, vroeg ik me af waar hij was. Nu was hij als vermist opgegeven. Zijn moeder flipte, zijn vader zei dat hij gewoon weggelopen was en wel terug zou komen als hij daar behoefte aan had. Dan begon die man te vertellen over de tijd dat hij weggelopen was. Daar had niemand behoefte aan en gaf ons toch een klein beetje hoop dat Miles echt gewoon weggelopen was van zijn vader zijn gezaag. Maar we wisten beter. Alsof, sinds Miles verdwijning, er een plaatsje vrij gekomen was op deze school, gingen we een nieuwe leerling krijgen. Ik had zijn naam nog niet gehoord, maar er werd nu al over hem geroddeld. “De nieuwe” zou verschrikkelijk knap zijn en een echte gentleman. Hij kwam uit Europa, zeiden ze. Elke keer dat dat gezecht werd, vertrok mijn gezicht van walging. Dat lelijk Ashleygedoe kwam ook van Europa, zo moet ik er hier niet nog hebben. Maar ik was natuurlijk wel benieuwd naar hem. Zou hij er echt zo goed uitzien? Roland was verschrikkelijk kwaad op me geworden toen ik hem vroeg of hij misschien wat over de nieuwe jongen was.

Flashback
‘En jij, wat weet jij over “de nieuwe”?’ Ik maakte haakjes met mijn vingers terwijl ik hem over de jongen vroeg. Hij kende altijd iedereen, dus misschien ook deze nieuwe jongen. Ik wou zijn naam weten, de kleur van zijn haar, van waar hij net kwam, waarom hij hier was...
Rolands gezicht ging van blij naar boos. Neen, kwaad. Of... maak het maar woest.
‘Jij bent dus echt zo’n cheerleaderslet!’ Barstte hij uit. Amy greep geschrokken naar Jack’s arm. ‘Als de ene weg is, zoek jij een nieuwe op. Het kan je vast al niets meer schelen dat Miles weg is. Nu hij er niet meer is hier, ga je gewoon verder en zoek je een nieuw slachtoffer.’ Hij spuwde bijna in mijn gezicht en zette dan een geïrriteerde “bitchstem” op. ‘Ik ben geen slet, ik ga verder met mijn leven. Ik geef wel om Miles, maar wat gebeurt is, is gebeurt. Daar kan je niets aan veranderen.’ Terwijl hij kwaad zijn armen omhoog smeet, ging hij met zijn gewone stem verder. ‘Je bent een zielloze, egoïstische slet. Ik hoop dat je stikt in je dikke nek en, voor als hij er is, hopelijk stik je in zijn tong of geeft hij je een of andere geslachtsziekte.’ En toen sloeg hij echt in mijn gezicht. Mijn hand stoof naar voren en net voor ik hem zou raken, stopte ze. Zo ging ik niet doen.
‘Waarschijnlijk zal hij me dan aids geven, homoziekte, zeggen ze toch altijd. Maar jij weet wel een goede dokter voor me, niet? En moet je veel medicijnen nemen, of valt dat nog wel mee?’ Ik maakte mijn toon mierzoet en zette mijn schattigste glimlach op. ‘Maar je weet toevallig toch niets? En trouwens, Miles is ge-wel-dig. Echt waar, spijtig dat hij niet op jongen valt, anders zou je hem ook een keer gehad willen hebben.’ Ik spuugde al mijn speeksel in zijn gezicht, keek hoe het over zijn dichtgeknepen ogen gleed en liep heupwiegend weg.

Wraak ging ik niet nemen. Eerst was ik al begonnen met een hele hoop spullen, maar ik had besloten dat ik karma haar werk ging laten doen. Anders zou ik alles toch maar verpesten. Amy had me erna niet meer aangekeken. Ik had haar bijna beste vriend beledigd... Maar nu had ik nieuwe vrienden, die me misschien wel wat over de nieuwe jongen konden vertellen. Britney keek me glimlachend aan terwijl ik door de kantine paradeerde. Een of andere jongen stond haar gulzig aan te gapen en net toen ik binnen gehoorsafstand kwam, hoorde ik hoe ze een opmerking maakte.
‘Straks vallen je ogen eruit.’
‘Daar tussenin?’ Vroeg hij. ‘Dan geeft het niet, ik raap ze met plezier weer op.’ Hij grijnsde terwijl Britney zich van hem wegdraaide.
‘Heey Kaylee. Weet je wat ik gehoord heb?’ Ze wachtte niet op mijn antwoord en ging door met praten. ‘Indra heeft het nu eindelijk toch gedaan. Had je dat verwacht? Ik niet. En toen ik dat te weten kwam, wist ik natuurlijk ook meteen dat-’ Ik liet haar maar doorbabbelen en gaf af en toe een verraste opmerking, staarde haar vol ongeloof aan terwijl ze aan een volgend straf verhaal begon en roddelde mee over het veel te dikke meisje dat zo veel at. Na een tijdje had ze niets meer te zeggen en vond ik mijn kans om haar een vraag te stellen.
‘Zeg, Brit...’ Begon ik. Een opgewekte ja volgde al snel en direct had ik haar aandacht gevonden. Natuurlijk, ze vond het vast geweldig dat ik haar nog verder ging uithoren over de nieuwe roddels. ‘Die nieuwe, wat weet jij er eigenlijk allemaal van? En wanneer komt hij?’
‘De nieuwe, wel het is een pracht van een jongen. Een engel, neen, een god! Daniël. Zijn achternaam ken ik niet, maar ik heb wel al gezien hoe zijn groene ogen je prachtig aan kunnen kijken en hoe zijn zwarte haar steeds perfect ligt.’ Ik kreeg exact wat ik wou. Een uitgebreide beschrijving die tot in de kleinste details ging over wie Daniël was, wat hij deed, wanneer hij kwam...