Ophelia.
Ophelia was een personage bedacht door shakespear.
Opheliac's zijn gek geworden, en vernietigen zichzelf, en laten zich vernietigen. Ze hebben vaak een mentale ziekte. De pijn van binnen en van buiten kunnen ze niet onderschijden.
Dit is slechts een klein voorbeeld ervan, waar ik mee heb gewerkt. Voor de goede uitleg (In het engels):
http://www.urbandictionary.com/define.php?term=Opheliac
Ophelia
Ze was vernoemd naar het karakter Ophelia, en werd een Opheliac genoemd door haar leven heen. Op een punt begon ze het te geloven. Ze was naar therapie geweest, en haar ouders en vrienden hadden alles geprobeerd, maar niks hielp. Ophelia liep over de straten heen. Ze zag een stel motor rijders, en liep er gelijk op af. Een stem in haar hoofd begon te schreeuwen, nee, te krijsen. Maar luisteren deed ze niet. Haar aandacht stond op de stem die zowel tegen haar praatte, en haar naar gevaar toe lokte. Als de stem het wil, zou zij het ook wel willen. ''Je gaat het geweldig vinden. Misschien snijden ze je wel, slaan ze je, schreeuwen ze tegen je, verwonden ze je op elke andere manier.'' ''Nee! Ga terug! Terug! Het is niet wat je wil! Luister niet naar de stem geleid door duivelen!'' En stonden tranen in haar ogen, zonder dat ze wist waarom. Ze stond stil, en liet zich op haar knieën vallen. Haar handen nestelden zich langzaam op haar hoofd, onder haar haar door, en trokken zo hard als ze konden. Een gil die er perfect bij paste overspoelde ieder geluid. Ze hield niet op. Haar adem raakte op, maar ze ging door. Wat maakte het uit als ze niet meer ademde?
''Lieverd! Wat is er!?'' ze hoorde haar moeder schreeuwen. Ze deed haar ogen open. Ze kalmeerde, en ook haar moeder kalmeerde. ''Wat was er nou lieverd?'' ze keek om, recht in haar moeders ogen. ''DOE HET'' De stemmen werkte samen, dus het moest wel goed zijn? Ze stond op uit het bad, waar ze nu al langer dan een uur in had gelegen, en liep zonder zich om te kleden, of ook maar af te drogen naar de keuken toe. Ze pakte een mes, en gelijk wist haar vader al hoe laat het was. Hij sloeg het mes uit haar handen, en daarna sloeg hij haar. Alles wat ze deed was lachen. Een grijns, daarna een grinnik, en het sloot zich af met een lach waarvan een maniak nog naar 'mamie' toe zou rennen. ''Het is toch maar een droom?'' fluisterde ze. Ze stak het mes in haar arm, en voelde de pijn. Zonder het er weer uit te halen liep ze naar boven toe. Wanneer ze bij haar moeder kwam, haalde ze het mes er pas weer uit. Zonder emotie sloeg ze het mes naar haar moeder's nek toe. Haar vader kwam eraan gerend. ''Nee! Anna!'' tranen stonden in vader's ogen, en Ophelia keek er zonder emotie in. ''Sla me.''
Er zijn nog geen reacties.