Familie - 88

Oké, voor ik met het hoofdstuk begin moet ik toch echt even reclame maken hoor! Ik heb net een nieuwe story online gezet, De Groene Mantel die ik samen met mijn beste vriendin, dayxdreamer, heb ingezonden voor een wedstrijd. Ik hoop echt dat jullie een kijkje willen gaan nemen. We zijn dan wel niet gewonnen, maar zelf vinden we het best een goed verhaal, zeker omdat het de eerste keer was dat we samen schreven.

“Wat is er nu weer?”, vroeg mijn vader kwaad. “Als jullie ons niet vrijlaten hoef ik het niet te horen.”
“Ik denk van wel, papa”, zei ik zacht. Ik voelde hoe een traan mijn ooghoed verliet.
“Wat is er dan?”, vroeg mijn moeder, ze probeerde kwaad te klinken, maar daar slaagde ze niet echt in. Typisch mam, als ze bezorgd om me was, kon ze nooit kwaad zijn.
“Keylina is hier.”
“Key-lina? Mijn kleine meisje?”, stamelde mam. Ook papa wist niet meer wat zeggen.
“Zo klein is ze niet meer”, glimlachte ik. “Ik heb haar net alles verteld.” Ik keek mijn ouders aan. “Ik weet dat het niet zo goed ging tussen ons de laatste tijd, maar dat moeten we nu opzij zetten. Voor Keylina.” Mama stapte naar me toe en legde haar hoofd op mijn schouder. Ik begreep dat ze haar armen om me heen wilde leggen, maar dat dat niet ging omdat haar handen achter haar rug gebonden waren. Ik omhelsde haar kort. “Kom, Keylina wacht op ons.” Ik wenkte mijn ouders mee naar waar Keylina wachtte. Een paar wachters liepen mee, maar ik beduidde hen dat ze niet mee binnen moesten komen. Ik opende de deur en ging binnen, mam en pap volgden. Niemand zei iets. Een wachter sloot de deur achter ons. Zwijgend maakte ik de handen van mijn ouders los.