218~

Tom PoV
Ook al was het dag, ik begon vermoeit te raken, ik had in twee dagen amper geslapen, gewoon, in de hoop dat Laura zou wakker worden. ik keek naar Georg, hij glimlachte licht als een soort bevestiging dat ik even kon pitten als ik wou. Als ik het kon. hij zou me wel wakker maken als er iets was. Ik sliep echter niet lang voor ik mensen hoorde praten. mijn hart maakte een sprongetje, maar klopte meteen weer normaal toen ik merkte dat het mannen werden, een daarvan was Georg, de andere twee kende ik niet. ik keek op. 'Meneer Kaulitz? goed dat u wakker bent, we zouden u graag een paar vragen stellen.' zei de ene man. Ik zag dat hij in politieuniform was. natuurlijk moest dit er nog bij komen. een politieonderzoek, en de tour was nu al uitgesteld. nee, niet uitgesteld, de optredens van deze week waren afgelast. 'Waarmee kan ik helpen?' vroeg ik zacht. 'Wel, we hebben de beelden van de Camera's in de omliggende straten van het incident bekeken, we denken dat er een kast bestaat dat uw.. vriendin de schutter gezien heeft.' Ik knipperde met mijn ogen, en draaide me naar Laura. Was dat wat ze gezien had? Had ze me willen vertellen wie het was? 'Maar er was nog iets dat opviel. Ze leek geschrokken van iets, en daarna leek ze zich naar u te keren' -ja, ze omarmde me dus- 'en daarna werd ze geraakt. Dat doet ons vermoeden dat de kogel niet voor haar bedoeld was.' zei de ene. De andere knikte. 'We denken dat ze zich als levend schild heeft ingezet.' mompelde die. Ik keek naar Laura. Had ze me omarmt omdat ík niet geraakt zou worden? Dit kon je niet menen. Wou ze me schuldgevoel aanpraten of zo...
'Wel, ik denk niet dat ik kan helpen. ik heb niets gezien, en Laura is nog niet wakker geworden, vrees ik.' zei ik stil. De agenten knikten en draaiden zich naar de deur, en toen hoorde ik het. ze was zo stil dat ik het amper kon horen. 'BMV; het ..was..Barbs.' daarna viel ze weer stil, ze sliep.