Epilogue

Zijn lange vingers gleden langzaam door haar krullend, zwart haar heen. Op de grond naast de zetel stond een paar hakken schoenen vergezeld door een paar schoenen van de jongen. Geen van hen beide zei iets. Het enige wat ze deden was genieten van elkaars aanwezigheid, beseffend dat het weken geleden misschien wel helemaal anders had kunnen aflopen. Eén van hen had dood kunnen zijn zonder de hulp van de ander.
‘Ik ben je heel wat verschuldigd, weet je dat?’ vroeg Harry na een tijdje aan het meisje. Hij zou haar met geen mogelijkheid ooit voldoende kunnen bedanken. Wel zou hij haar heel zijn leven dankbaar zijn, en dat kon nog een hele tijd duren.
‘Hoezo?’ Jules kwam een stukje overeind in de zetel en wierp hem een vragende blik toe. Ze vond het niet meer dan normaal dat ze hem had geholpen. Ze was er zeker van dat hij net hetzelfde in haar plaats gedaan zou hebben.
‘Dankzij jou leef ik nu nog,’ verduidelijkte Harry voor haar. Ze had maar een paar minuten later binnen moeten komen en dan zou het misschien al te laat geweest zijn. Dan zou zijn leven dit keer echt beëindigd zijn. Er zou geen tweede kans zijn geweest waardoor hij als een ander wezen verder kon leven op aarde.
‘Zie het maar als een bedankje voor dat je me hebt laten leven,’ zei Jules glimlachend. Ze ging terug gewoon zitten en nestelde zich tegen de jongen aan die bij haar in de zetel zat. Zijn lichaamswarmte zorgde ervoor dat zij het ook lekker warm kreeg.
Een klein zuchtje ontsnapte uit Harry’s mond terwijl hij zijn armen stevig om haar middel heen sloeg. Hij besefte nu nogmaals hoeveel hij eigenlijk wel niet van haar hield. Waarschijnlijk meer dan dat echt gezond voor hem was. Zij was dan ook het enige wat hem nog in dit appartement hield.

Hoe was het eigenlijk mogelijk dat hij voor haar gevallen was? Misschien was het wel de manier waarop ze hem de eerste nacht had afgewezen om daarna toch in zijn valstrik te trappen. Hij moest toegeven dat ze niet zijn gemakkelijkste slachtoffer ooit was geweest. Ze liet zich niet zo gemakkelijk doen.
Ze was waarschijnlijk ook het eerste en enige meisje dat zonder aarzelen tegen hem in durfde te gaan. Hoe ze standvastig had geweigerd hem toe te laten in haar leven. En dan ook nog de manier waarop ze het klaar had gespeeld tranen over zijn wangen te laten stromen.
Toch bleek uiteindelijk dat ze al die tijd, diep vanbinnen, niets liever wilde dan zijn liefde. Zelfs toen ze voor een tweede keer uitvond wat hij eigenlijk echt was. Ze was niet angstig achteruit gedeinsd voor hem zoals vele anderen dat wel deden. Het leek haar niet te deren of hij nu bloed of een stuk brood als voedsel at.
Hij zou Jules altijd verkiezen boven enig vampiermeisje dat toevallig langs kwam wandelen. Meestal waren ze gemeen en waren ze niet in staat om echt iets om iemand te geven. Zelfs niet binnen hun eigen soort. Hij had het al vaak genoeg zien gebeuren.
Zo was Jules niet. Eenmaal je haar echt kende was ze een lief, zachtaardig meisje. Je kon lachen met de droge opmerkingen die ze maakte en haar aanrakingen waren liefdevol. Ze zaten niet alleen maar vol met lust.
Hij wist dat het op sommige momenten moeilijk zou gaan worden en dat er nog veel gevaren zouden kunnen opduiken. Er waren ongetwijfeld personen die het op haar zouden gaan munten zodat ze hem uiteindelijk zouden kunnen raken. Maar hij zou haar beschermen en daarvoor was hij bereid om zijn leven op te geven.
Omdat hij van haar hield. Onvoorwaardelijk.