Hoofdstuk zeven: End of the day • 7.3

Met een diepe zucht draaide Camille zich op haar zij. Ze lag nu al een tijdje te woelen in bed omdat ze de slaap gewoon niet te pakken kreeg. Er waren verschillende factoren die haar wakker hielden. De grootste bleef dan toch nog Zayn.
Het was vreemd dat ze hem nog maar een paar dagen kende en dat hij al zo actief aanwezig was in haar gedachten. Misschien zoveel dat het zelfs irritant begon te worden.. Al moest ze toegeven dat aan hem denken ook weer leuk was. Hij had gewoon iets wat haar ontzettend hard aantrok, maar ze wist niet dat dit ook wederzijds was.
Misschien was het zijn ravenzwarte haar dat meestal perfect in een kuif omhoog stond. Of zijn prachtige glimlach waarbij er altijd een rij hagelwitte tanden verscheen. Maar dan had je ook nog zijn donkerbruine ogen die er voor iets tussen zouden kunnen zitten. Kortom: die jongen was gewoon de definitie van perfectie. Ze geloofde niet dat er veel dingen zouden zijn die je met “negatief” kon bestempelen.
Toch was er ook iets wat haar tegenhield om closer met hem te worden. Ze woonde namelijk niet in Engeland, maar helemaal aan de andere kant van de wereld. Ooit zou ze weer terug naar Australië gaan, en dan zou ze hem veel te lang moeten missen. Het was gewoon moeilijk om nu vrienden te maken terwijl je over een tijdje weer weg zou gaan. Ze zou hen dan toch niet meer te zien krijgen.
Haar gedachten hielden voor een kort moment halt bij Louis en Leonore. Ze was na een tijdje weer gewoon naar beneden gegaan, tot Louis’ grote plezier natuurlijk. Ze waren gewoon zo ontzettend schattig samen. Het was haast om jaloers van te worden wanneer je zelf nog single was.
Zij zouden elkaar nog regelmatig kunnen blijven zien, ook al zou Louis weer eens weg moeten met One Direction. Ze zouden altijd weer terug naar Engeland keren omdat ze er gewoonweg woonden.

Na nog wat gepieker begonnen Camilles ogen toch zwaar aan te voelen. Dat duidde erop dat het niet meer lang zou duren voordat ze ook daadwerkelijk in slaap zou gaan vallen. Met haar vingers trok ze de dekens nog wat meer omhoog zodat ze tot net onder haar neus reikten. Ze had ’s nachts nog steeds last van de kou.
Haar ademhaling vertraagde en ook het aantal hartslagen verminderde toen haar ogen ook echt dichtvielen. Het enige geluid wat de kamer nog vulde was het zachtjes uitblazen van adem. Al kon je het moeilijk snurken noemen.
Er stonden het meisje heel wat dromen te wachten in de nacht. Het was algemeen geweten dat die soms over de meest gekke dingen konden gaan. Ook konden ze soms verschrikkelijk eng zijn waardoor je midden in de nacht opeens overeind schoot, badend in het zweet. Alleen zou zo’n droom vannacht niet langskomen.
Haar dromen zouden vannacht maar één onderwerp bevatten. Een onderwerp dat ze echt onmogelijk uit haar hoofd kon bannen. Het leek wel alsof Zayn daar zijn eigen plekje veroverd had en weigerde om nog los te laten. Hij wilde gewoon dat ze constant aan hem zou denken zodat ze er haast gek van zou worden.
Een paar kilometers verderop was er echter iemand die exact hetzelfde probleem als Camille had. Alleen was het in zijn geval omgekeerd. Zijn gedachten en dromen werden gedomineerd door een prachtig meisje dat hem, al vanaf het eerste moment, wist te strikken. Ze had er niet eens moeite voor hoeven doen. Hij was voor haar gevallen, misschien wel harder dan ooit tevoren.
Dat was dan ook de reden waarom hij er alles aan zou doen om haar “zijn meisje” te mogen noemen. Hoe moeilijk dat ook zou gaan worden. Ze was het waard.